| |
Ακολουθούμενος εξ’ ασφαλούς αποστάσεως από την συνοδεία του, έφτασε στην Συμπρωτεύουσα.
Αμέσως, κατευθύνθηκε στο πολυτελές ξενοδοχείο.
Δείχνοντας την ατομική του πρόσκληση πέρασε στην ειδικά διαμορφωμένη, αίθουσα του συνεδρίου η οποία, ήταν κατάμεστη.
Μόλις η Ιόνη με τον Βαλέριο τον είδαν, έσπευσαν γεμάτοι χαρά , να τον υποδεχτούν στην ανοιχτή είσοδο.
Ταυτόχρονα με τους θερμούς εναγκαλισμούς και τα συγχαρητήρια για την νέα του ιδιότητα, περιχαρείς τον ενημέρωσαν, για την αφιχθείσα προ ολίγων λεπτών, θετική απάντηση του ερευνητικού κέντρου επισημαίνοντας πως, κατά την έναρξη της συνεδρίασης ο Νέστορας, «που εκείνη τη στιγμή συνομιλούσε με τους Υπουργό και Γ. Γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού» θα προχωρούσε στην επίσημη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων.
Εκείνος μόλις τον αντιλήφθηκε πλησίασε τον έπιασε αγκαζέ λέγοντας …τώρα, είσαι …δικός μου πάμε, να σε συστήσω.
Κύριε Υπουργέ! Κύριε Γ. Γραμματέα! Να σας γνωρίσω τον νέο καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, κύριο Άλεξ Κυριαδοντινόπουλο.
Ο Υπουργός Αδαμάντιος Μελινός του πρόσφερε θέση δίπλα του επιμένοντας κύριε καθηγητά παρακαλώ, καθίστε μαζί μου.
Ο Άλεξ με αρκετό τρακ αφού ευχαρίστησε τον Υπουργό πήρε θέση δίπλα του.
Ακριβώς στο πλάι του, «καθώς η διαδικασία της πιο ενδιαφέρουσας προτελευταίας ημέρας του συνεδρίου ξεκινούσε» κάθισε ο Νέστορας λέγοντας του χαμηλόφωνα στο αυτί, για να τον εμψυχώσει!
Συνάδελφε! Είσαι εξαίρετος επιστήμονας δε, σε …κατασκευάσαμε. Με το σπαθί σου λοιπόν κέρδισες την επίζηλη έδρα.
«Για την περηφάνια του Άλεξ η αλήθεια, φάνταζε κάπως διαφορετική όμως εκείνη την ώρα, ένας μικρός συμβιβασμός με τον εγωισμό του δε, τον ενοχλούσε διόλου».
Λίγο αργότερα η ανακοίνωση των συναρπαστικών νέων για πιστοποίηση των ευρημάτων και η θερμή πρόσκληση από τον Νέστορα να ανέλθει στο βήμα ξεσήκωσαν, θύελλα ενθουσιασμού.
Η αφήγηση του παραστατική και σοβαρή έκανε στους σύνεδρους φοβερή εντύπωση τόσο, που στο τέλος όλοι, τον καταχειροκροτούσαν όρθιοι.
«Αισθάνθηκε σαν σολίστ του πιάνου. Είχε γίνει, το πρόσωπο της ημέρας. Τα φλας άστραφταν διαρκώς, επικεντρωμένα πάνω του».
Οι συνεντεύξεις του σε δημοσιογράφους και τηλεοπτικά δίκτυα που κάλυπταν το συνέδριο, ήταν αλλεπάλληλες.
Το τέλος της συνεδρίασης τον βρήκε να συντρώγει , στο κοσμικό εστιατόριο του ξενοδοχείου συντροφιά, με παγκόσμιες προσωπικότητες της Αρχαιολογίας και επίσημους προσκεκλημένους.
Εξασφαλισμένη επίσης είχε, μια ιδιαίτερη πρόσκληση του Υπουργού Πολιτισμού για μια τετ α τετ συνομιλία στο γραφείο του.
Τελικά, εξουθενωμένος από την πρωτόγνωρη δημοσιότητα, κατευθύνθηκε για ξεκούραση στο διαμέρισμα του.
Κανείς, δε τον σταμάτησε για έλεγχο η φωτογραφία του, είχε ήδη γίνει γνωστή σε όλους όμως τριγύρω του ένοιωθε, έναν αόρατο, καταπιεστικό κλοιό, ευνοϊκής προστασίας.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας μέσω ηλεκτρονικού καταλόγου, βρήκε την διεύθυνση του γηροκομείου.
Παράταιρα του χτύπησε ο …μακάβριος τίτλος… Καλή ψυχή.
Αναρωτήθηκε …Χάθηκε να ταιριάξουν, ένα φιλικό όνομα, κάτι σαν… Οίκος αγάπης, τρίτης ηλικίας?
Δεν κάθισε όμως να ψιλολογήσει το θέμα, αγόρασε από το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς μερικά κουλουράκια και, μία πορτοκαλάδα μπήκε στο αυτοκίνητο και έφτασε στην είσοδο του γκρίζου ιδρύματος.
Απευθύνθηκε στο θυρωρό έχοντας υποσυνείδητα στο μυαλό του, «την λεκτική διατύπωση του Μπάμπη» Νικηφόρος Μπαρού…. Ε’ συγνώμη, « πρόλαβε , διορθώνοντας την αναζήτηση με το πραγματικό όνομα» τον Νικηφόρο Καρμίρη παρακαλώ.
Α’ τον τραγουδιστή μας? Στο δεύτερο όροφο, δωμάτιο 22.
Ο Άλεξ τον ευχαρίστησε αλλά, αποφεύγοντας το αποπνικτικό ασανσέρ προτίμησε ως τον όροφο να ανέβει από τις σκάλες .
Μέσα σε φόντο αποκαρδιωτικό, «η έλλειψη επαρκούς φροντίδας ήταν διάχυτη». προχώρησε, ψάχνοντας το 22.
Στο πενιχρό δωμάτιο δυο γέροντες, προσπαθούσαν να ακούσουν τις ειδήσεις καθισμένοι πολύ κοντά σε μια μικρή τηλεόραση ενώ, ένας τρίτος έδειχνε, να απολαμβάνει ανάσκελα το κρεβάτι του.
Ο λιγότερο καταβεβλημένος … ρώτησε, « βλέποντας τον Άλεξ που έψαχνε» ποιόν ζητάς παλικάρι μου?
Τον παππού Νικηφόρο… δεν πρόλαβε, να ολοκληρώσει τα υπόλοιπα κι’ ο… …ηλικιωμένος φώναξε δυνατά στον ξαπλωμένο… Νικηφόρε ε’ Νικηφόρε σε ψάχνουν.
Ανασηκώθηκε από το κάθισμα συνεχίζοντας τον εξάψαλμο, «άιντε, καημένο κουφάλογο, μετεμψύχωση του …Καζαντζίδη δεν χαμπαριάζεις που σε ζητάνε» σκουντώντας τον.
Μόνο τότε ο σκελετωμένος γέρος, γύρισε αργά προς τον Άλεξ προσπαθώντας να ανασηκωθεί ρωτώντας με φωνή τρεμάμενη άλογο, ποιο άλογο?
Κάτσε Παππού μην σηκώνεσαι ο Αλέξ είμαι είπε, ακουμπώντας χαϊδευτικά στους οστεοποιημένους του ώμους.
Ποιος? Αποκρίθηκε βάζοντας το χέρι σαν χωνί στο αυτί του.
ο Άλεξ… τοποθετώντας σε, ένα καχεκτικό τραπεζάκι τα κουλουράκια και το αναψυκτικό, ξανάσυστήθηκε πιο δυνατά.
Ο υπέργηρος δίχως και πάλι να καταλάβει ακούστηκε αναιμικά σχεδόν, ψιθυριστά … Δεν ακούω και καλά βρε παιδί μου τίνος είπες ότι, είσαι?
Ο Αλέξ σε κατάσταση αμηχανίας, έσκυψε προς το αυτί του μιλώντας πιο έντονα .
Παππού Νικηφόρε, είμαι ο Αλέξανδρος ο συγχωριανός σου ο γιος του Γιάννη του Τσαρουχά και της κυρά Ελπίδας της Φαναριώτισσας… Αναφέρθηκε στο πατέρα του με το παρατσούκλι, «που …απόκτησε γιατί, ήταν τσαγκάρης και στο όνομα της μάνας του γιατί ήταν γνωστή Μικρασιάτισσα» πιστεύοντας ότι ίσως έτσι, ενεργοποιούσε καλύτερα τα αντανακλαστικά του .
Στο άκουσμα Τσαρουχάς τα μάτια του, τρεμόπαιξαν για λίγο.
Ο Άλεξ το θεώρησε καλή ένδειξη όμως η εξέλιξη δεν ήταν η αναμενόμενη.
Ο γέρο Νικηφόρος μπλεγμένος στα γρανάζια, ενός απόμακρου κόσμου το μόνο που έκανε ήταν, να πιάσει αδύναμα, ένα άγνωστο τραγούδι.
Στου Αι Προδρόμου το ιερό της εκκλησιάς το διάβα,
σκιοπλάτανα καθότανε και, κλαίγανε αντάμα .
…Σύννεφα έστεκαν βαριά τα πλατανόκλωνάρια
πάνω, στα δέκα άταφα της νιότης, παλικάρια.
Μα κάποιος παραφύλαγε στου χρυσαφιού την μέθη
όσα, κρυμμένα και βαθιά, το χώμα γνήσια … αλέθει.
Χάι, χάι, χάι, χάι.
Το τραγούδι έμοιαζε παραδοσιακό, δημοτικό μα δε, του θύμιζε κάτι ιδιαίτερο.
Ο γεροντάκος που νωρίτερα τον είχε εξυπηρετήσει, ακούστηκε να συμπληρώνει.
Κανακάρη μου! Με δαύτον δεν μπορείς να συνεννοηθείς, μόνο τραγούδια, θα ακούς και, τίποτε άλλο.
Ωστόσο κι’ ο ίδιος, διαπιστώνοντας την έλλειψη επαφής, χάιδεψε στοργικά το σχεδόν άτριχο κεφάλι του και, χαιρετώντας τους απόμαχους της ζωής απομακρύνθηκε βιαστικά… κλείνοντας το μαγνητοφωνάκι του.
Ένιωθε, απόλυτη αποστροφή για τέτοιους είδους μεταχείριση και, ποτέ του δεν κατάλαβε γιατί οι άνθρωποι στο τέλος μιας ενεργούς, βασανιστικής βιοπάλης, πρέπει να καταλήγουν στα …αζήτητα, πίσω από γκρίζους τοίχους … επιχειρηματικής θαλπωρής.
«Ενθυμούμενος, μια ενδεικτική για την περίπτωση ρήση που κάποιος λαϊκός ποιητής είχε γράψει, « Γονέων αμαρτήματα και, παίδων ανομήματα, στα …ευαγή ιδρύματα» απομακρύνθηκε με ανακούφιση, αλλάζοντας …πλεύση.
Συνεχίζεται….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
