| |
Nichita SΤĂNESCU (1933-1983)/ Νικήτα ΣΤΑΝΕΣΚΟΥ
Πέμπτη ελεγεία
Δε θύμωσα ποτέ με τα μήλα
γιατί είναι μήλα, με τα φύλλα γιατί είναι φύλλα,
με τη σκιά γιατί είναι σκιά, για τα πουλιά γιατί είναι πουλιά.
Αλλά τα μήλα, τα φύλλα, οι σκιές, τα πουλιά,
ξαφνικά θύμωσαν μ’εμένα.
Να που με πάνε στο δικαστήριο των φύλλων,
στο δικαστήριο των σκιών, των μήλων, των πουλιών,
δικαστήρια στρόγγυλα, δικαστήρια αιθέρια,
δικαστήρια αδύνατα, δροσιστικά.
Και νά που με καταδικάζουν για την αμάθεια,
για την πλήξη, για την ανησυχία,
για την ακινησία.
Στέκομαι όρθιος, ξεσκούφοτος,
προσπαθώ ν’αποκρυπτογραφήσω τι μού αξίζει
για την αμάθεια...
και δε μπορώ, δε μπορώ ν’αποκρυπτογραφήσω
τίποτα
και η ίδια αυτή στάση του νου
θυμώνει μ’εμένα,
και με καταδικάζει, δυσανάγνωστα,
σε μια αέναη αναμονή,
σε μια ένταση των νοημάτων στον ίδιο τον εαυτό τους
μέχρι που πέρνω τη μορφή των μήλων, των φύλλων,
των σκιών,
των πουλιών.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
