| |
Kατι οικειο...
σαν την ανασα ενος ονειρου
αγγιξε το μυαλο για μια στιγμη
μια λεπτη χαρακια πανω στην καρδια
και χαθηκε για παντα...
τα απομειναρια μιας αγαπης
λαμπουν μεσ'το τζακι
σαν κομματιασμενα αστερια αφηνουν
την τελευταια τους πνοη αναμεσα στα κουτσουρα...
μεχρι να γινουν γκριζα σταχτη....
Γυαλινη σφαιρα κρατα το χιονι φυλακισμενο...
σαν αναμνηση ο ηλιος στα μαλλια σου σβηνει
και η λογικη χανεται σαν το φως...
μια λαμψη ξεφευγει απο το βλεμμα
κι απλωνεται στο δερμα σαν φωτια...
Τα χειλη αφησαν αχρωμο φιλι
πανω στο γυαλι....
θρυματιζεται κατω απο τα δαχτυλα
καθως οι εικονες διαλυονται μεσα στο κενο...
ξημερωνει κι ο ιστοριες απο τα παλια ξεχεινονται
σαν πλημμυρισμενο ποταμι...
τωρα που ολοι κοιμουνται σαν να ειναι πιο ευκολο...
γιατι τις καλυτερες σκεψεις δεν τις εχουν κλεψει ακομη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
