stixoi.info: Τέλος

Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Τέλος

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	130895 Τραγούδια, 269484 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Τέλος

...Όλα αλλάζουν. Να ξαναρχίσεις. Μπορείς και με την τελευταία σου πνοή...(Μ. Μ.)

Τέλος

Σ’ αντάμωσα
Σκόρπισες γύρω μου σαν αμάρτημα προπατορικό έναν ήσκιο αβάσταχτο
Σαν εκείνες τις συνήθειες που τους δίνεις τα κλειδιά σου παιδί
Και τις κυνηγάς ως τα γεράματα να σου τα δώσουν πίσω
Έτρεχαν τα μάτια μου, θυμάμαι
Τα γράμματα κάλπαζαν στο χαρτί κι εκείνα ξέπνοα ακολουθούσαν
Πιστό σκυλί
Εκ γενετής διαθέσιμη προς βρώση
Χωρίς ανεξερεύνητους ήχους και θαύματα
Χωρίς απάτητες κορυφές και κρυφά περάσματα
Ξάστερή μου στιγμή
Σ’ αντάμωσα
Μπροστά σ’ ένα τοίχο που ούτε χώρισε ούτε ένωσε ποτέ κανέναν και τίποτα
Πάντα εκεί σε καρτερούσα πιο πολύ
Τόσο που ξέχασα να σε νοσταλγήσω
Μόνο από πείσμα δεν αποχωρούσα
Ή ίσως από απόγνωση
Σ’ αντάμωσα
Στην πιο ηρωική μου ήττα
Στριμώχτηκες δίπλα στις πειστικές μου υπεκφυγές
Απ’ όλες πιο πειστική
Με τη βεβαιότητα σου θνητή και ακμαία
Κι ύστερα άρχισες να καταπίνεις όρια
Διαμάχες που κέρδισα με χίλια σπαθιά
Σκηνές αδιαίρετες από ζωή, θάνατο κι όλα τα ενδιάμεσα γκρίζα
Κομμάτια μνήμης διάστικτων ημερών, αργιών κι ονείρων
Κάτι ξεκάρφωτα «θα σ’ αγαπώ», «για πάντα»
Αιτιάσεις και προσχήματα σωρό
Μέχρι που δεν έμεινε τίποτα άλλο μέσα μου
Παρά μόνο εγώ
Σ’ αντάμωσα
Όπως τον αέρα, τη σιωπή, τη φωτιά και τον ύπνο
Στη γλώσσα, στο λαιμό, στα δάχτυλα
Από την αρχή ως το τέλος και πάλι πίσω
Καθάρια βροχή εντός των τειχών
Αναπόσπαστη


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 5 Στα αγαπημένα: 3


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

...σκέτη νούμερο...(της μητρός μου)

scarlet1977 08-01-2013 @ 23:27	συγκλονιστικό !!! ::rock.:: ::rock.:: ::rock.::
aridaios 09-01-2013 @ 01:09	::rock.:: ::rock.:: ::yes.:: Σκηνές αδιαίρετες από ζωή, θάνατο κι όλα τα ενδιάμεσα γκρίζα Κομμάτια μνήμης διάστικτων ημερών, αργιών κι ονείρων
Γιάννης Ποταμιάνος 09-01-2013 @ 09:59	Πολύ καλό δεν αρκείται σε ένα διάβασμα Καλή σου μέρα Έφη ::yes.:: ::yes.:: ::yes.::
Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ 09-01-2013 @ 13:15	::yes.:: ::yes.:: ::yes.::
Μαυρομαντηλού 09-01-2013 @ 19:57	Σ’ αντάμωσα Σκόρπισες γύρω μου σαν αμάρτημα προπατορικό έναν ήσκιο αβάσταχτο Σαν εκείνες τις συνήθειες που τους δίνεις τα κλειδιά σου παιδί Και τις κυνηγάς ως τα γεράματα να σου τα δώσουν πίσω !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Σ’ αντάμωσα Μπροστά σ’ ένα τοίχο που ούτε χώρισε ούτε ένωσε ποτέ κανέναν και τίποτα !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Σ’ αντάμωσα Στην πιο ηρωική μου ήττα Στριμώχτηκες δίπλα στις πειστικές μου υπεκφυγές ΜΑΛΛΟΝ ΕΜΟΙΑΖΑΝ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΕΙΣΤΙΚΕΣ!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Σ’ αντάμωσα Όπως τον αέρα, τη σιωπή, τη φωτιά και τον ύπνο Στη γλώσσα, στο λαιμό, στα δάχτυλα Από την αρχή ως το τέλος και πάλι πίσω Καθάρια βροχή εντός των τειχών Αναπόσπαστη !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΠΙΚΡΗ ΚΑΙ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ....... ΑΝΤΑΜΩΜΑ-ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΡΧΗ.......... ΜΑ ΟΣΟ ΖΟΥΜΕ ΑΡΧΙΖΟΥΜΕ!!!!!!!!!!!!!! ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΟ ΘΑ ΤΟ ΒΑΦΤΙΣΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Μ'ΑΡΕΣΕΙ ::theos.:: ::theos.:: ::love.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο