| |
Ηταν καποτε μια χωρα, μενα φως μοναδικο, φωτιζε ολη την πλαση, με αρχες,πολιτισμο. Ειχε ανθρωπους ευφυεις, με σεβασμο και ηθος, που ειχαν αγαπη στην καρδια και στη ζωη τους κυρος. Κιενω περναγανε τα χρονια, καποιοι θαμπωσανε το φως, η αγαπη εγινε συμφερον, το ηθος παλιοεγωισμος. Σαν τρωκτικα σαν υαινες,που λεηλατουν το σωμα, πολιτες και πολιτικοι φτιαξαν δικο τους πτωμα. Μα οι αξιες δεν πεθαινουν κιας σαπισαν τη χωρα αυτη, θα λειτουργησουν σαν τον ηλιο που δινει σολους μας ζωη. Οι Ελληνες παλι θα γελασουν, μα οπως τοτε οπως παληα, που οι μεγαλες δυσκολιες εδωσαν σολους μας φτερα. Και θαρθει παλι αυτη η μερα που ολος ο κοσμος θα σκεφτει, τι γινεται μαυτη τη χωρα? παντα ο Θεος την ευλογει!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
