| |
Τότες με είδε ο ουρανός κι έκλαψε κι αυτός.
Μια καταιγίδα ξέσπασε κραυγάζοντας κι ενώθηκε με τις κραυγές και τις δικές μου και καθενός που βρέθηκε σ΄ αυτή την πόλη μοναχός. Ίσαμε που ένα σφύριγμα σκίζει την πολιτεία στα δύο και ξεψυχάει στα πόδια μου, αφήνοντας να διαφανεί ο παλιός ήχος από ένα τσέμπαλο, που μεσ’ τη νύχτα με οδήγησε στο εσωτερικό ενός σιωπηλού σπιτιού -ενός σπιτιού που κατοικεί η μητέρα μου.
[align=right]Μάνος Χατζιδάκις[/align]
[color=black][font=MS Reference Sans Serif][I]
Στον πολιτισμό της βροχής, θαρρώ
κρύβεται το φως από την ντροπή·
είν’ καθένας τους ένα υπερεγώ
που στον κόσμο του μέσα έχει κλειστεί.
Ξέρουν τα δεινά μα αδιαφορούν
φτάνει μόνο αυτοί να καλοπερνούν
πίνουν και μεθούν –όποτε μπορούν–
στο δρόμο ουρούν και παντού ξερνούν.
Ο εγωισμός
πόνος είν’ βουβός
κι αν εξαπλωθεί
πώς να γιατρευτεί;
Όπου λούζεται απ’ το φως η γη
κι ας βρέχει βαριά βγαίνει ήλιος μετά·
είν’ οι άνθρωποι απλοί, γελαστοί
κι ας έχει παντού φτώχεια και βρωμιά.
Οι «πρωτόγονοι» δίχως ρεύμα ζουν
μ’ αθωότητα και ζεστή καρδιά
μα τουρίστες σαν τη γη τους πατούν
αλλοτρίωση: σεξ και ζητιανιά.
Κλαίει ο ουρανός
και του καθενός
κι όλων μας μαζί
πλένει την πληγή...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
