| |
| | Γράμμα σε έναν σύντροφο |  | | |
Σύντροφε,
δεν έχω άλλο σάλιο να ποτίσω την ελπίδα μου
και όση είχα υπομονή να εναποθέσω
κουτσουρεμένη μου την άφησαν οι άνθρωποι.
Θυμάσαι; Τη νανουρίζαμε κάποτε με ανύπαρκτα τραγούδια
ώσπου μια μέρα ξύπνησε κι ήταν στην κλίνη του Προκρούστη
-ποιος ήτανε αλήθεια ο Προκρούστης,
ούτε που μάθαμε-
Θυμάμαι σου είχα δώσει μια καραμέλα ουρανό
κι ένα μπουκάλι θάλασσα γλυκά να ξεδιψάσεις
Κι ήταν γεμάτη η νύχτα μας μεγάλα γλαροπούλια
κι ήταν θαρρείς και μας γελούσε ο θεός
με τ’ αναβόσβησμα του φάρου.
Σύντροφε,
τούτο το σπίτι το γαλάζιο δεν το χτίσαμε με αίμα
κι ίσως γι’ αυτό είχε την τύχη ενός πεφταστεριού…
Κάθε μέρα το χτίζαμε με πταίσματα ευχών και δοξασίες
και κάθε μέρα γκρεμιζόταν επιζητώντας κάτι πιο στέρεο
Κι είπα πως θέλει εμένα τούτο το σπίτι.
Με στέριωσα μέσα του,
του έδωσα σχήμα και χρώμα και σώμα
και αγάπη και φιλί -δεν του αρκούσε
Σε στέριωσα μέσα του, καρδιά τσιμέντο
χέρια από τούβλα, πόδια, ψυχή
στέγη –θυμάμαι- έβαλα τον πόνο και τη συντροφικότητα.
Ώσπου στεριώθηκε κι εκείνο μια μέρα...
Τώρα μπορώ να σου γράφω
απλωμένη στους τέσσερις τοίχους
γιατί είσαι παντού
κι όταν είσαι παντού
είναι κι αυτή μια αφορμή
για να αγαπήσω το εξαίσιο πουθενά
που το ονομάσαμε ύπαρξη.
Μόνο που ο κόσμος μέσα απ’ τα τόσα παραμύθια του
παρακαλάει για μιαν αλήθεια
-κι είναι αλήθεια σύντροφε-
πως το μωσαϊκό μας είναι η ίδια η ζωή μας
λογής-λογής ψηφίδες είν’ οι μέρες μας
-οι μαύρες για τη θλίψη, οι άσπρες για τις σκέψεις
κόκκινες, πράσινες, μαβιές κι όλα τα άλλα χρώματα
του χαμογέλιου, της χαράς, της αντοχής, της λύπης-
Για κοίτα σύντροφε,
το μόνο που μπορούν να δουν οι άλλοι από εμάς
είναι μονάχα η επιφάνεια.
Πιο κάτω δεν πάει το βλέμμα τους μήτε και θέλει
κι εγώ που έμαθα κάτω απ’ το δέρμα τους να σκάβω
έγινα μια συλλέκτρια ψυχών κι εμπειριών
πιο ξένων κι από εμένα.
Δεν έχω άλλο χώρο σύντροφε
η καρδιά μου έχει κηρήθρες που τις γέμισα μόνο με φως
να μη φοβάσαι στο σκοτάδι
μα έχει όλο νύχτα και φοβάμαι εγώ
Γι’ αυτό σου γράφω όσο είναι νωρίς
κι εκείνο που ακόμα περιφέρει το χέρι μου
δεν είναι ο φόβος όπως θα νόμιζε κανείς
είν’ ο κρυμμένος έρωτας για κάθε τι το αυθεντικό…
Κι εσύ το ξέρεις –σου το’ χα πει-
πως το όνομα μου είναι δώρο από τον θάνατο
και δε μπορώ παρά να του είμαι ευγνώμων…
Έμαθα έτσι να λατρεύω τη ζωή
να στέκω αμίλητη και να βαφτίζομαι στο κύμα
να μεγαλώνω, να φτερώνομαι σαν τα πουλιά
κι ίσκιο να δίνω όπως τα δέντρα σε ανθρώπους κουρασμένους.
Κι όσο σου γράφω σύντροφε
τόσο με πείθει ο εαυτός μου
πως όλα τα χαμόγελα
τα’ χει ποτίσει μυστικά κάποιο μας δάκρυ
γι'αυτό μπορώ και σου χαμογελώ χωρίς επίσπευση καμιά
- κοίτα με, κοίτα με σύντροφε-
πάλι σταυρώνομαι ψυχής και σώματος γωνία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
| | Δεν πάω απλά με το ρεύμα. Εγώ είμαι η ροή. | | | |
|
Κολιός Άρης-Ερνέστος
03-02-2013 @ 00:24 | Καλή μου συντρόφισσα πιστεύω πως η ποίηση πρέπει να εκπληρώνει την κοινωνική της αποστολή. Να παρουσιάζει τον κόσμο ως ευμετάβλητο και να ξεσκεπάζει την υποκρισία και την αδικία. Πρέπει να γεμίζει με θάρρος τις ψυχές των νέων ανθρώπων, ώστε να παλέψουν για τα όνειρά τους τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Διαφορετικά έχουμε να κάνουμε με μια ποίηση ατροφική, δίχως κοινωνικό περιεχόμενο, κίβδηλη, που περιφρονει την επίγεια ζωή και ασχολείται μόνο με ..αστρικούς στοχασμούς..που θα λεγε και ο Ρίτσος.. | | Ναταλία...
03-02-2013 @ 09:13 | Για κοίτα σύντροφε,
το μόνο που μπορούν να δουν οι άλλοι από εμάς
είναι μονάχα η επιφάνεια.
Πιο κάτω δεν πάει το βλέμμα τους μήτε και θέλει
κι εγώ που έμαθα κάτω απ’ το δέρμα τους να σκάβω
έγινα μια συλλέκτρια ψυχών κι εμπειριών
πιο ξένων κι από εμένα.
::yes.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΑΝΤΗΣ
03-02-2013 @ 09:35 | πολυ ωραιο ::smile.:: ::smile.:: | | Βασίλης Μ.
03-02-2013 @ 09:40 | "...γιατί είσαι παντού
κι όταν είσαι παντού
είναι κι αυτή μια αφορμή
για να αγαπήσω το εξαίσιο πουθενά
που το ονομάσαμε ύπαρξη."
"...πάλι σταυρώνομαι ψυχής και σώματος γωνία."
Μου άρεσε...
Μου άρεσε πολύ!!!!!!!!!!
| | morsecode
03-02-2013 @ 10:30 | ! | | kallia
03-02-2013 @ 14:50 |
Γι’ αυτό σου γράφω όσο είναι νωρίς
κι εκείνο που ακόμα περιφέρει το χέρι μου
δεν είναι ο φόβος όπως θα νόμιζε κανείς
είν’ ο κρυμμένος έρωτας για κάθε τι το αυθεντικos
αυθεντικη και η γραφη σου:) ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | φλοισβος
04-02-2013 @ 15:51 |
"...πάλι σταυρώνομαι ψυχής και σώματος γωνία."
Στίχος μνημείο..... ουρλιάζει στην σκέψη μου.... Κι όλο το ποίημα υπέροχο...
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | seizeTHEday
07-02-2013 @ 00:55 | Συντροφικές εικόνες, όνειρα, υποσχέσεις.
Υπάρχουμε. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
