| |
Θα’μαι πάντα η κόκκινη κορδέλα στο ροζ φουστάνι σου, αγάπη μου.
Αυτός ο αδιάλυτος λεκές στις τσέπες της φούστας σου,
Στις στραβοκομμένες πτυχές του φαινομενικά αλάθητου εαυτού σου.
Θα ‘μαι πάντα ο λεκές από καφέ που θα σου λερώνει τα χέρια
Κάθε φορά που χώνεις με αυτοπεποίθηση τα χέρια σου στις τσέπες.
Θα ‘μαι η ξενική προφορά, ο κόμπος στο λαιμό σου, ο ξερόβηχας
Κάθε φορά που απευθύνεσαι στο εξαιρετικά σημαντικό, ασήμαντο κοινό σου.
Θα ‘μαι για πάντα η τελευταία σου ανασφάλεια καθώς θα σβήνεις
Το φως στο κομοδίνο, η τελευταία ασπιρίνη, το τελευταίο ναρκωτικό
Της μέρας σου όταν οι νύχτες θα βαραίνουν, όταν η προοπτική ενός θoρυβώδους
Ξυπνητηριού δεν θα σε αφήνει να κλείσεις μάτι.
Θα ‘μαι πάντα η επιβεβαίωση πως δεν μπόρεσες ποτέ
Να αγαπήσεις.
Να αγαπήσεις
Τις ατέλειες των ανθρώπων,
Την ατέλειωτη τελειότητα
Του σκοτεινού εαυτού σου.
Όχι πως νιώθω ικανοποίηση. Αλλωστε θα προτιμούσα να ξυπνήσω την ωραία
Κοιμωμένη μέσα σου, αυτή την όμορφα παραμορφωμένη αλήθεια σου,
Την τσακισμένη γωνία του προσώπου σου, τα εγκαύματα της ψυχής σου.
Μα αφού δεν πρόφτασα λοιπόν να γίνω ο ναός εξομολόγησης σου,
Ας είμαι τελικά η σπιθαμή του σκότους στο τεχνητά διατηρητέο φως σου,
Ας είμαι η παγούρα απ’το παράθυρο όταν κρύβεσαι μέσα
Στις θερμάνσεις του αφόρητα τακτοποιημένου χώρου σου,
Στις θερμάνσεις των στενάχωρα ευρύχωρων κουτιών,
Των παρατραβηγμένων ορίων.
Ας είμαι λοιπόν η μόνη ρωγμή στον στέρεο, καλοσουβατισμένο τοίχο σου.
Αφού δεν μπόρεσα να βρεθώ στην άλλη πλευρά του τοίχου,
Ας είμαι η υπενθύμιση πως κάποτε ήθελες κι εσύ
Να ζήσεις.
Να ζήσεις
στην άλλη πλευρά,
στην άλλη πλευρά του ίδιου κόσμου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
