| |
Ήταν ήδη μεσάνυχτα όταν χτύπησε το τηλέφωνο.
Στην άλλη γραμμή μια γνώριμη αλλά και μακρινή φωνή...
- "Πότε γύρισες?" αποκρίθηκα.
- "Θέλω να σε δω,... θα σε περιμένω στο γνωστό σημείο".
Ντύθηκα αμέσως, πήρα το αυτοκίνητο και ξεκίνησα για το
παλιό λιμανάκι. Η καλύβα της αγάπης μας..σκέφτομαι...
Εκεί στα ψαράδικα. Εκεί περάσαμε πολλά βράδια μαζί, αγναντεύοντας το πέλαγος, κοιτώντας τα άστρα να αναδύονται μέσα απο τη αρμύρα. Πόσες βραδιές με πανσέληνο, πόσες βραδιές...
Πολλές φορές ερχόμουν και μόνη, όταν έλειπες ταξίδι, για να μην νιώθω μοναξιά. Καθόμουν στη σκάλα και σου έγνεφα.
Και σύ μ' έβλεπες και μου έλεγες "Θα' ρθω γρήγορα"...
Έκανα ένα μορφασμό.
Την επόμενη στιγμή σκέφτηκα "Που πας;.. ξέρεις που πας;"
Ήξερα άραγε;
Κι όμως ερχόμουν. Τι γύρευα αλήθεια μετά απο 10 χρόνια; Τι περίμενα;
Δεν πήρα, ούτε έδωσα απάντηση. Συνέχισα να οδηγώ. Το ράδιο έπαιζε Chopin. 'Αραγε ήτανε οιωνός; Δεν έδωσα σημασία. Μόνο το απολάμβανα. 'Αρχισε να πέφτει ψιλή βροχή. Ούτε αυτό φάνηκε να με ενοχλεί.
Κατέβηκα το δρομάκι με κλειστά τα φώτα. Δεν ήθελα να χαλάσω την ατμόσφαιρα της νύχτας, ούτε να αποσπάσω την προσοχή σου.
Η βροχή εξακολουθούσε, όμως ούτε εσύ έδωσες σημασία. Συνέχισες ακίνητος να κοιτάς τον ορίζοντα. Εκεί που πέφτουν τα αστέρια.
Μήπως και βρείς κάτι που έχασες...
Το χέρι μου αγκάλιασε το σβέρκο σου. 'Αλλαξε η όψη σου και διαγράφτηκε ένα χαμόγελο, για δεύτερη φορά απόψε.
Γυρνάς και μου φιλάς την παλάμη. "Μου΄λειψες" ήταν το
μόνο που ακούστηκε.
Νιώθω να με σφίγγεις. Θυμάμαι κάποτε που μου'χες πει... "σ'αγαπάω γιατί ξέρεις να κρατάς σφιχτά έναν άνθρωπο κοντά σου".
Αυτό ήξερα καλύτερα. Έτσι με γνώρισες. Έτσι μ' αγάπησες. Μήπως όμως ήμουν πολύ γενναιόδωρη για σένα; Μην είναι αυτό που σε πήρα μακριά;
Ποτέ δεν το'μαθα. Τώρα πια ίσως είναι ανώφελο .
Γυρνάς το κεφάλι και μου γνέφεις "έλα" και με καθίζεις μπροστά σου. Τα χέρια σου μπλέκονται μέσα στα μαλλιά μου. Ένα γλυκό ανακάτεμα. Κλείνω τα μάτια κι όμως τα βλέπω όλα. Εδώ γύρω μου. Εσύ, εγώ, οι αναμνήσεις μας... Φτάνει αυτό όμως;
Ποιός είναι αυτός που ξέρει;
Πέρασαν ώρες, έτσι χωρίς κουβέντα, χωρίς λέξη. Καμιά φορά δεν χρειάζονται τα λόγια,
περισσεύουν. Αφήνουν κενά, ενώ η φαντασία, το ταξίδι, τα γεμίζει.
Οι ψαράδες μαζεύονται πίσω. Τελείωσε η μέρα για αυτούς.
'Εφεραν τη ψαριά. Τώρα θα τα πάνε στο παζάρι για να τα πουλήσουν και αύριο πάλι απο την αρχή. Πόσες ομοιότητες. Κι αύριο πάλι απο την αρχή...
"Δε μπορώ, λυπάμαι, δε μπορώ", αρθρώνω, χωρίς να το πολυκαταλάβω...
"Δε θέλω", συνεχίζω...
"Δε θέλω να χαλάσω αυτό που έμεινε μέσα μου, να φύγει η γλύκα. Η φωτιά που σιγοκαίει."
Το δάκρυ δεν αντέχει και κυλάει. Για λύτρωση.
Ο ήλιος άρχισε σιγά-σιγά να ανατέλλει. Γυρνώντας το κεφάλι ξέρω πως δεν θα είσαι εκεί, εγώ όμως νιώθω ακόμα τα χέρια σου
να μ' αγκαλιάζουν.
Μπήκα στο αυτοκίνητο, έριξα μια ματιά στον καθρέφτη μου,
χαμογέλασα, πάτησα το γκάζι και απομακρύνθηκα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
