| |
Κράτησα πρώτα μια σοδειά
από τους μαύρους σπόρους.
Μετά κυνήγησα πουλιά
μεσ' τους παρθένους τόπους
κι όταν πια κάθισε η βουή
στων δέντρων την μασχάλη,
φύτεψα χλόη τρυφερή
στου λόφου την αγκάλη.
Ο ιδρώτας μου την πότισε,
τα δάκρυα σκορπίσανε
όσα ο χρόνος βρώμισε,
στο χώμα προχωρήσανε
και θάφτηκαν μ' ελπίδα
ποτέ να μη γυρίσουν.
Του Ήλιου την ασπίδα
ας αντιμετωπίσουν
όσοι μας φέρανε εδώ,
στα άγονα πεδία,
με έναν άνομο σκοπό:
τη Γενοκτονία.
Γιατι είναι οι μέρες λιγοστές,
οι δέσμιοι δραπετεύουν
και των φυλάκων οι κραυγές
όλο και λιγοστεύουν.
Δεν με κρατάτε ζωντανό
με ψεύτικες ενέσεις,
όταν προδώσεις τον πηλό
σύντομα θα πονέσεις.
Κρίμα, σας πίστεψα ξανά
κι έδωσα ευκαιρία
με τα δικά μου ιδανικά
να στήστε λοταρία.
Τώρα που θέριεψε ο φονιάς,
που πλούτισε ο αλήτης
με όνειρα της γειτονιάς,
μίλησε κι ο Προφήτης.
Χωρίς τη γλώσσα να κινεί,
έδειξε προς τη χώρα
που παγωνιά την κατοικεί
και φέρνει όλα τα δώρα.
--- Όσα σας κρύψανε οι παληοί
βγάλτε από τ΄Αρχεία
φέρνω μαζί μου το κλειδί
ν' ανοίξουν τα Βιβλία.
Κι ας τεντώσουνε τ' αυτιά,
φωτίσουν τα κεφάλια,
να σηκωθεί η καταχνιά
απ' τα ψυχρά κανάλια
που μας τραβούνε στο βυθό,
βουτώντας μας στη λάσπη.
Ξεχάσαμε τον Οιωνό
“Πρωτεύει η Αγάπη”.
Γύρισε πάλι προς το Φως,
το πλήθος είχε βουβαθεί,
ανοίχθηκε ο ουρανός,
τον ξέσχισε η αστραπή.
Σταγόνες κύλησαν μικρές,
ύστερα μεγαλώσανε,
τις αγιάτρευτες πληγές
πώς τις επουλώσανε;
Μέρα ξημέρωνε υγρή
στου βουνού τις παρυφές,
κίνησαν στην επιστροφή
σε σκοτεινές οικοδομές.
Η πόλη μοιάζει αδειανή
μα είναι οφθαλμαπάτη,
της Νέας Τάξης οι φρουροί
κρύβονται απ΄το μάτι.
Παραφυλάνε στις στοές
τα θύματα ν' αρπάξουν,
κλειδώσανε και τις φωνές
που θέλουν να φωνάξουν.
Όμως δεν είμαι μοναχός,
κοντά μου τόσοι ακόμα,
πετάνε πάνω μου διαρκώς
με “Ωσσανά” στο στόμα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
