| |
| | Θεωρητικά ομιλούντες |  | | |
Τα σώματα δεν ξεδίψασαν ποτέ με σκέψεις, Μάτια μου,
Πόσο μάλλον μέσα απ’ τις μετέωρες
Σκέψεις
της νύχτας
Που δεν βρίσκουν ποτέ αλήθειες να πιαστούν,
Καρδιές να ανθίσουν, που δεν βρίσκουν ποτέ στιγμές
Να μοιραστούν τις αμφιβολίες της ύπαρξής τους,
Στιγμές να χωθούν για να παρατείνουν,
Έστω επιφανειακά,
Την ανώφελη, σε όλα τα επίπεδα, παραμονή τους.
Θα μπορούσα να μας ενώσω σαν κουκίδες
Με μια νοητική, εντελώς θεωρητική, γραμμή
Από ανεξίτηλο μελάνι.
Θα μπορούσα να διαλέξω κόκκινο μελάνι αν θες,
Υγρό, πλούσιο, έτσι για να απορροφήσει αν θες ο χάρτης
Της απόστασης,
Αίμα πολύ αίμα σαν σύμβολο
Σπαρακτικού πόνου που δεν βρήκε διέξοδο κι αποφάσισε
Να εκφράσει την αδυναμία του μέσα από την υπερβολή
Γλυκών, στεγνών, ξενέρωτων
‘σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, μαζί, μαζί σου εδώ για πάντα’.
Θα μπορούσα να διαλέξω μαύρο μελάνι αν θες
Για να κραυγάζει η αντίθεση του άσπρου χαρτιού,
Της άσπρης παύσης αμηχανίας ανάμεσα στο ‘εδώ μαζί’
Και στο αβέβαιο ενός άπειρου αύριο που μας χωρίζει.
Θα μπορούσα αν θες να σφίξω το στυλό για να χαράξω
Το χαρτί, με μια απότομη κίνηση για να το σκίσω,
Να το τραυματίσω στα εύθραυστα σημεία του,
Όπως κατάφερνε κι ο χρόνος να ρίχνει σε σταγόνες
Το φαρμάκι του στις στενές χαράδρες των τρωτών,
Πολύ τρωτών κυττάρων μας. Θα κυριεύσω το χαρτί
Καρφώνοντας
Τον διαβήτη σαν μαχαίρι, όπως μας κάρφωνε
Πισώπλατα
Ο χρόνος όταν τα λεπτά κυλούσαν ανώδυνα, ασυναίσθητα,
Χωρίς τρομακτικές επιπτώσεις,
Όπως κυλούσαν τα λεπτά
Σαν οξυγόνο, σαν αίμα στις εσωτερικές σπασμένες φλέβες που ποτέ
Δεν είδαμε, έστω κι αν παρατηρούσαμε το μέσα μας
Με μικροσκόπια κάθε μέρα.
Θα μπορούσα, θεωρητικά πάντα, να σβήσω
Τα εντελώς θεωρητικά χιλιόμετρα μεταξύ μας.
Μπορείς να θεωρήσεις, λοιπόν, πως οι προσπάθειες
(επαν)ένωσης ήταν εν τέλει απρόσμενα ανεπιτυχείς,
Μπορείς να θεωρήσεις, λοιπόν, πως δικαιολογείται
Το ένστικτό σου να γυρίσεις σε μια σελίδα που δεν γράφει
Πια
Το όνομά σου δίπλα στο δικό μου.
Ξέρω πως ό,τι κι αν πει κανείς
εν τέλει ξεχνιέται, όπως τα ονόματα (ξε)περασμένων εραστών.
Ξέρω πως ό,τι κι αν πει κάποιος θεωρητικά νεκρός
Τουλάχιστον παραμερίζεται για να μην θρηνούν οι ζωντανοί
Που αποφάσισαν μέσα στην παρόρμηση ενός αιματηρού πρωινού
Να συνεχίσουν την ζωή τους θάβοντας για πάντα
Τις νύχτες του πάθους.
Ξέρω μονάχα, Μάτια μου, πως δυστυχώς οι αγάπες
Δεν ξεδίψασαν ποτέ με θεωρίες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
scarlet1977
10-03-2013 @ 00:28 | Που αποφάσισαν μέσα στην παρόρμηση ενός αιματηρού πρωινού
Να συνεχίσουν την ζωή τους θάβοντας για πάντα
Τις νύχτες του πάθους.
συγκλονιστικό Ο Λ Ο !!!!!!
πολύ δυνατή η γραφή σου !!!!
στ αγαπημένα !
::rock.:: ::rock.:: ::rock.:: | | **Ηώς**
10-03-2013 @ 16:43 | δυστυχώς οι αγάπες
Δεν ξεδίψασαν ποτέ με θεωρίες. ::hug.:: ::hug.:: χείμαρρος συναισθημάτων! | | Μαυρομαντηλού
10-03-2013 @ 19:40 | Μπορείς να θεωρήσεις, λοιπόν, πως οι προσπάθειες
(επαν)ένωσης ήταν εν τέλει απρόσμενα ανεπιτυχείς,
Μπορείς να θεωρήσεις, λοιπόν, πως δικαιολογείται
Το ένστικτό σου να γυρίσεις σε μια σελίδα που δεν γράφει
Πια
Το όνομά σου δίπλα στο δικό μου.
ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΟΣΟΙ ΑΓΑΠΙΟΥΝΤΑΙ ΒΑΘΙΑ ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΝ, ΝΑ ΕΠΑΝΕΝΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΖΟΥΝ ΠΙΑ ΜΕ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ
::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
