| |
Τα σύννεφα γεμίζουν τον ουρανό με θλίψη,
σημάδι στον ορίζοντα ο πόνος στην καρδιά.
Προτίμησε η αγάπη σ’ αγκάθια να με ρίξει,
ποτέ μου να μην έχω χαμόγελο ξανά.
Ένα φτερό στον άνεμο η σκέψη ταξιδεύει,
μέσα στην τόση μοναξιά ζητά μια ηλιαχτίδα,
το μαύρο κύμα του μυαλού το πέλαγος μπερδεύει
και στου όνειρου τη χώρα ξέσπασε καταιγίδα...
Κι όπως θα πέφτει η βροχή σ’ ένα τριαντάφυλλο,
κάθε σταγόνα τ’ άρωμά σου θα μου φέρνει...
Ζωγραφισμένη μια ελπίδα στο παράθυρο
που κάθε μέρα ο βοριάς μακριά την παίρνει…
Σε κήπο με τριαντάφυλλα κοιμάται η ψυχή μου
γιατί ποτέ δε βρήκε στον κόσμο λησμονιά.
Πήρα ανθρώπινη φωνή, την έκανα σιωπή μου,
να είναι μέσα μου ζεστή στην τόση παγωνιά...
Οι άνθρωποι δεν έμαθαν να αγαπούν στ’ αλήθεια,
στηρίζουν τη ζωή τους σε είδωλα θολά.
Οι πιο μεγάλοι έρωτες ζουν μες στα παραμύθια
αφού η πραγματικότητα τους σπάζει τα φτερά…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
