| |
η νύχτα απλώνει, ή η αυτόχειρ νύκτα
η νύχτα απλώνει
κι όμως όχι
στα γυμνά γοφιά της
στα φαγωμένα πόδια της
δεν απλώνονται
οι γλυκοί της ήχοι
οι μελωδικές παραφωνίες
των μεθυσμένων της
οι ρυθμικές ανασασμιές
των κοιμισμένων
οι βέβηλοι αναστοχασμοί
των εραστών
απλώνονται άρρωστα
δίχως τέρμα
σπαρμένα δόντια
στραβά αυτιά
σπασμένες μύτες
χέρια λειψά
κρανία αποφλοιωμένα
αίματα, κόγχες,
αγέλες τραυμάτων
ασύμπτωτες παρενέργειες
διεστραμμένες καλωσύνες
τρισάθλιοι εγωισμοί
οι μηροί της Νύχτας στέκουν
ακλόνητοι πύργοι
τα πόδια της νύχτας
οδηγούν τα ηδονικά
γοφιά της,
λικνίζουν
τα ασημένια στήθη της
καθρεφτίζουν τα μεγάλα
σκούρα μάτια της
Τα Μάτια Της Νυχτας.
κανείς δεν έζησε αφού
τα είδε
κανείς δε γύρισε ποτέ
απ' το τελευταίο καταφύγιο
της Νύχτας
Το υστερνό κατάλυμα της Νύχτας
είνα πάντοτε ο εαυτός.
υ.γ. εδώ που βρίσκομαι, κορίτσι, έχει σκοτάδι πολύ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
