| |
Δεν μπαίνουν κόκκινες γραμμές
με πασχαλιάτικη βαφή και φασκιωμένα λόγια.
Μα με το αίμα των λαών στων στεναγμών τις εσοχές
στης φτωχιάς τα υγρόφωτα τα υπόγεια.
Τα αηδόνια ζουν στις έξοχες και τραγουδάνε χρόνια
πως είναι η ελπίδα αληταριό που δε ζητά συμπόνια
Θαλασσοπούλια που πετούν στης θάλασσας το δάκρυ
είναι του πόθου οδηγοί στου ορίζοντα την άκρη
Άτια μου τριποδίζοντα γίνεται καλπασμός μας
σηκώστε αχό και κουρνιαχτό μη φαίνεται ο καημό μας
Αητοί μου ηλιοφόρετοι χαρίστε μας το βλέμμα
και τα φτερά δώστε προικιά μες των παιδιών τα χέρια
Γυναίκα γη, σηκωσ’ τα σκέλια σου ψηλά μ ορθάνοικτη την μήτρα
να ρθουν ποτάμια οι βροχές απ του ουρανού τα σκήπτρα
να πρασινίσουν τα βουνά να ανθίσουν τα λιβάδια
για να οργώσει ο ζευγάς στης λευτεριάς τα χνάρια.
Πορφυρογέννητα κορμιά ,ξεσηκωμού τη μέρα
πιάστε και ενώστε τα δεσμά και πνίξτε την φοβέρα
Μα εσύ εικόνα μου ιερή σφίξε στο ρωγοβύζι
το μέλλον σου να ανατραφεί τον ήλιο να ορίζει.
Και σεις αλήτες ποιητές που δεν μετράτε ίσκιο
Βάλτε την πένα στο χαρτί στου ψέματος τον οίστρο
Να γελαστεί η λογική να πάρει η τρέλα ρίσκο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
