| |
ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
(Για τα παιδάκια που μαθαίνουν σκάκι)
Μια φορά κι ένα καιρό,
ήτανε να σας χαρώ,
δυο μεγάλοι βασιλιάδες,
φημισμένοι, δοξασμένοι
και πολύ αγαπημένοι.
Μα απ’ το πολύ το καθισιό
που κάνανε τόσο καιρό,
είπανε λίγο να κουνήσουνε.
Να βγουν να περπατήσουνε.
Μόλις όμως σηκωθήκανε
απ’ το χρυσό τους θρόνο,
διαπιστώσανε με τρόμο
πως το μόνο που μπορούσαν
ήταν ένα βήμα μόνο!
Κάτι πρέπει να κάνουμε,
σκεφτήκανε κι δυο τους
και κάτσανε και στύβανε
για ώρες το μυαλό τους!
Στο τέλος αποφάσισαν
πόλεμο να κινήσουνε,
χωρίς όμως κανένανε
να τον κακοκαρδίσουνε!
[B]Γι’ αυτό και όρκο πήρανε
με τούτα εδώ τα λόγια:[/B]
“ Σ’ αυτόν εδώ τον πόλεμο
στάλα αίμα να μη στάξει
κι ούτε στα μάτια κανενός
το δάκρυ να σταλάξει.”
Καλούν μετά τους στρατηγούς τους
και τους αξιωματικούς τους
κι εντολές ευθύς τους δίνουν
πως τα πράγματα να γίνουν.
“Οι μαστόροι κι χτιστάδες
πύργους δυνατούς να χτίσουν
και οι άλλοι υπηρέτες
άλογα να κουβαλήσουν
και καλά να τα ταΐσουν”
Μετά πάλι εσκεφτήκαν,
μες της μάχης τη ν αντάρα,
μην τυχόν και μπερδευτούνε
καθώς θ’ ανακατευτούνε.
[B]Οπότε, λέει ο ένας βασιλιάς:[/B]
“ Οι δικοί μου οι στρατιώτες,
σαν σπαρτιάτες.
πριν τη μάχη να λουστούνε
και αφού συγυριστούνε,
σαν και μένα,
μέσα στ’ άσπρα να ντυθούνε.”
[B]Στη απέναντι μεριά, κάνανε μια πονηριά![/B]
Τον εχθρό για να φοβίσουν,
μες την αποθήκη μπήκαν
και στα κάρβουνα χωθήκαν
κι αφού χάμω κυλιστήκαν
και κατάμαυροι γινήκαν,
βγήκαν και παραταχθήκαν.
Έτσι λέει η Ιστορία
στάθηκαν οι δυο στρατοί,
να κοιτιούνται μεταξύ τους
πριν της μάχης την αρχή.
Μα κοιτάζονταν σαν φίλοι
κι όχι με καμιά μιζέρια
και γι’ αυτό πριν τον αγώνα,
όλοι δώσανε τα χέρια!
Μπρος, σταθήκαν οι στρατιώτες.
Πίσω, οι αξιωματικοί,
να ‘ναι δίπλα στ’ άλογά τους
αλλά και στον βασιλιά τους!
Οι βασίλισσες στηθήκαν,
στων αντρών τους την πλευρά,
κι όλο λέγανε με νάζι
και μεγάλη πονηριά:
[B]"Τούτος δω ο πόλεμος,
δεν είναι δα των γυναικών δουλειά.”[/B]
Κι αφού δώσανε τα χέρια,
σκύβει ο άσπρος βασιλιά
και προστάζει ένα στρατιώτη
για να βγει λίγο μπροστά
και να δει πως θα αντιδράσουν
στην απέναντι μεριά;
Θα πηδήξουν τα άλογά τους
και θα ορμήσουνε μπροστά
ή θα βγάλουνε στρατιώτες
απ’ του κέντρου τη μεριά;
Έτσι αρχίνησε η μάχη
στης σκακιέρας το αλώνι
κι όποιος τύχει και χαζεύει,
σαν αιχμάλωτος πληρώνει.
Αυτός εδώ ο πόλεμος,
δεν θέλει δύναμη κι ορμή.
Θέλει μονάχα γνώση
και σκέψη περισσή!
Σε μια κρίσιμη στιγμή
που ένας πύργος κινδυνεύει,
τρέχει η άσπρη βασίλισσα
κι ευθύς τον προστατεύει.
Αυτά σαν είδε η απέναντι
μαύρη βασιλοπούλα,
φουντώνει απ’ τη ζήλεια της,
μέσα στη μάχη ορμάει κι αυτή
και κάνει τη θυσία της!
Κι έτσι αποδείχτηκε τρανά,
πως όσα λέγανε προ ολίγου,
αυτή και η άλλη η πονηρή,
ήτανε λόγια ενός αστείου.
Όταν τα είδανε αυτά οι αξιωματικοί,
πολύ εσυγχυστήκανε,
καθώς τα θεωρήσανε
μεγάλη προσβολή!
Να παλεύουν οι γυναίκες
με τέτοια αυτοθυσία
κι αυτοί πίσω να κάθονται
μέσα σε απραξία;
Τους πιάνει το φιλότιμο,
τους χάρτες παρατάνε,
τα άλογα καβαλάνε
και μεσ’ τη μάχη ορμάνε.
Το τι επακολούθησε
για να το διηγηθώ,
θα πρέπει εδώ να κάθομαι
και να ξημερωθώ.
Από τα ποδοβολητά
κι από της μάχης την ορμή,
σηκώθηκε σκόνη πολύ.
Οπότε, τί κανείς να δει;
Γι αυτό, μη με ρωτήσετε
ποιος νίκησε και το γιατί.
Ένα μονάχα θα σας πω,
κι ‘ναι το πιο σημαντικό!
Αφού εγίνηκε το ματ
κι έληξε η φασαρία,
είδα όλους τους αντίπαλους
να αλλάζουν χειραψία !
Έτσι όλοι φίλοι μείνανε
κι όλοι υποσχεθήκανε,
να αγωνίζονται συχνά,
μέχρι να μάθουνε καλά,
πώς να νικούν και στη ζωή
την κάθε αναποδιά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
