| |
Τ' όνειρο σαν βαλτώνεται, κρύβει μεσ' στα καλάμια,
μια λιμασμένη λάμια, άσπλαχνη και θεριό.
Μαύρο στοιχειό σα χίμαιρα, λέαινας μ' ενυδρίδα,
που 'χει σα νεροφίδα, δέρμα φολιδωτό.
Όσο κι αν είσαι μάτια μου πολυταξιδεμένη,
τόσο καταραμένη λάμια δεν έχεις δει.
Να 'χει ρουθούνια τέσσερα, κέρατα δεκατρία,
δόντια του κροταλία, γλώσσα διχαλωτή.
Όταν χυμάει μ'έμπειρου πάνθηρα το ρεσάλτο,
ζέχνει στου νου το βάλτο, Χάρου ανασεμιά
κι όσοι μου πόθοι πρίγκηπες είχαν στη νιότη βράγχια,
ώριμα πια βατράχια, γίνονται μια χαψιά.
Κάποιες ελπίδες π' άλλοτε μοιάζανε νεραιδούλες,
σήμερα λιβελούλες, έντομα με φτερά,
καίγονται σαν η χίμαιρα στρέφει και με κοιτάει,
ρεύεται και ξερνάει πάνω μου τη φωτιά.
Είναι η λάμια μού 'πανε, κάτι σοφοί μπαρμπάδες,
ψυχαναλυταράδες, γέννημα του Εγώ
και πως ο βάλτος, τάχατες, είναι τ' απομεινάρι,
έρωτα διακονιάρη, στης νιότης το καιρό.
Δεν τους γροικώ 'μορφούλα μου κι ούτε στο κόπο μπαίνω.
Το 'χω σα πεπρωμένο, μοίρας μου το γραφτό
τούτη τη στρίγγλα μέγαιρα, τούτη τη μαύρη λάμια,
μεσ' τα πυκνά καλάμια, να τη ζευγαρωθώ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
