| |
Ήταν σίγουρα θυμάμαι Νοέμβρης ,μήνας ξεχωριστός για
τις πολλές βροχές του ,στάλες νερού να ξεγυμνώνουν την
ποίηση κάτω από τις πέτρες φθάνοντας σε καταγγελίες
για άριστο έρωτα και θαυμασμούς για τις φθινοπωρινές
εικόνες και ακόμα σε σιωπές μπροστά σε απότομους και
απύθμενους ιλίγγους της ύπαρξης.
Ανάμεσα βρίσκονταν όνειρα που έτρωγαν το χρόνο και
εκφραστές άγνωστων στον τουλάχιστον γνωστό κόσμο εποχών.
Η ελευθερία βρίσκεται στις μύριες των ματιών μας βόλτες
και στις ατέλειωτες στιγμές που γεννιούνται από μια μικρή
ιδέα.
Συνήθως κάπως έτσι ξεκινούσε η σκέψη ενός ταξιδιού τις
εποχές που πλέον μοιάζουν με είδωλο κάποιας ζωής ιδανικής
για έρωτα βαθύ προς το ανεξήγητο αίσθημα της αληθινής
αποχώρησης από τα επίγεια αισθήματα που μετρούν τα
χρόνια της γης.
Ταξίδια κάπου κοντά με διάρκεια μικρή στη πόλη ή το χωριό
ψάχνοντας απλά ψωμί και γάλα για ένα πρωινό ή κάπου
μακριά με άγνωστο προορισμό αναζητώντας την ησυχία
μέσα στην θάλασσα.
Ιδέες και πράξεις που μέσα τους καρποφορούν τον έρωτα
για κάθε τι ρομαντικό κάθε τι πέρα για πέρα παντοτινό
μέχρι να γίνουν γραμμάτων αποτυπώματα στις σελίδες ενός
ημερολόγιου.
Ιδέες που φλύαρες μέσα σε έναν άνδρα τυχαίο με άγνωστη
γέννηση σε τούτη γη και μια γυναίκα που έμοιαζε σπουδαία
μεταφορά ενός άγριου και γλυκού παραμυθιού στα δάση
ενός νου ,κάπου στη μέση των καιρών ανύποπτα κατοικούσαν.
Ιδέες που δούλευαν αδιάκοπα όπως τα άνθη ενός κήπου
μεγέθους ικανού να σκορπίσει φως και ομορφιά σε κάθε τι
έπαιρνε πνοή στις πιο κάλπικες εποχές.
Μια ιδέα από αυτές έγινε ανάγκη έκφρασης των σωμάτων
και μια νύχτα διάλεξε το μέρος και την αιτία που δεν ήταν
άλλη παρά η μέθη ,η ελάχιστη μέθη για να ανοίξει του κουτί
που κρατάμε πάντα κρυμμένους τους αέρηδες που οδηγούν
τα απλωμένα μας πανιά προς κατευθύνσεις που θα μπέρδευαν
και τις πιο καλές πυξίδες και ο λόγος ένας και αληθινός.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ειλικρινές από τις αισθήσεις των ανθρώπων.
Η γυναίκα λεγόταν Αλθαία και ο άνδρας Εύδοξος και με αυτό αμέσως
κατάλαβα τους λόγους που ιδέες θα παρέμεναν διάφανες
σε τούτο τόπο ανάμεσα σε κρίνους και τριαντάφυλλα όπου
τρέφονταν από εκείνους.
Με άριστη ανυπακοή στους νόμους που όριζαν περιθώρια
στις κινήσεις και τις πράξεις έκαναν έρωτα και η μορφή του,
μορφή που θα ζήλευε κάθε φωτιά και κάθε ορμητικό ποτάμι.
Σπάνια οι ημέρες και οι νύχτες συμβάδιζαν με εκείνα τα
ρολόγια που μοιάζουν να ορίζουν την ζωή που μας καλούν
να πιστεύουμε.
Η Αλθαία, συνήθως χόρευε σε σανίδια θεατρικά κάνοντας
τις υπόλοιπες υπάρξεις να την ακολουθούν με μάτια κλειστά
αφήνοντας τα κορμιά τους να τα αγκαλιάζει η αύρα της
και αέρινα να ακολουθούν σε αξεπέραστες και εκλεκτές
σκηνές έργων θαυμαστών μιλώντας στις ψυχές των θεατών
σαν τις μελωδικές φωνές των ξωτικών.
Ο Εύδοξος , άνδρας εκτός εποχής ,είχε καταφέρει να υπνωτίσει
τις εικόνες και να δαμάσει τη ζωή πίσω από τα πέπλα
και τις μαύρες κουρτίνες κάτω από τα σύννεφα και μακριά
πολύ από λέξεις όπως ,συνήθεια ή ρεαλισμός.
Βρισκόταν παντού και αποτύπωνε σε κάθε επιφάνεια
που ζητούσε νόημα ,την ύπαρξη μιας άγρυπνης ομορφιάς
που κάποτε θα ζούσε και παράλληλα δήλωνε την ύπαρξη της
σαν κάτι που παίρνει ζωή μονάχα αν μπορεί κάποιος να κοιτάξει
σε βάθος όχι με τα μάτια του σώματος αλλά με τα μάτια που
μιλούν με ουρανούς .
Αυτές οι μορφές τριγυρνούσαν ανάμεσα στις στοιχειωμένες
αισθήσεις και τις ζωντάνευαν .
Γνωρίζω σίγουρα ,περπάτησαν σε χώμα ακούραστα για περίοδο
μεγάλη , παρέα με άστρα και αγγέλους γράφοντας ποιήματα
και κάνοντας τις έρημες πόλεις να ξυπνούν κουβαλώντας όλα
εκείνα που χρειάζονται για μια γιορτή ,το χορό και τη μαγεμένη
μέθη που ήταν στο όνομα της βαπτισμένοι .
Προάγγελοι τους ,αμέτρητα χελιδόνια κάνοντας σχήματα
και ερωτικά σκιρτήματα η φύση πάντα έλαμπε στην παρουσία
των θαυματοποιών.
Μα κάποτε όλα έγιναν άμμος και την κρατώ.
Κι εκείνη χόρευε γυμνή.
Μέσα στα δικά μου τα σκοτάδια εκείνη χόρευε γυμνή και λάτρευε
το χάδι της σιωπής.
Ταξίδευε στα σύννεφα της νιότης και πετούσε με την ανάσα
της χαράς.
Εκείνη χόρευε γυμνή μέσα σε δωμάτιο νεκρό ,
αγάπησε το όνομα της θλίψης και έφυγε μια νύχτα που αγνοώ.
Παρέσυρε σε ατέλειωτο χορό το μαγεμένο νήπιο αμνό,
καθώς η μέθη κυλούσε στα κορμιά των ξεχασμένων
εραστών.
Ταξίδια στόλισαν για πάντα το κορμί της και εγώ χαμόγελο
κρατούσα ζωντανό.
Εκείνη χόρευε γυμνή ,τα παραμύθια έπαιρναν πνοή
Και η ζωή αέρινη πολύ μακρινή σχεδόν που έμοιαζε
ψεύτικη τώρα πια νοσταλγική.
Εκείνη χόρευε γυμνή και η ματιά της στο νου μου αιώνια
χαραγμένη θα στέκεται σα ζωγραφιά μοναδική
σαν όνειρο , σαν φυλακή.
Η ελευθερία βρίσκεται στις μύριες των ματιών
μας βόλτες αναζητώντας μικρές ιδέες που περιμένουν
τον ανάλογο ταξιδευτή.
Οι απαλές μορφές που διέσχιζαν κάθε ρήγμα αιωνιότητας
σχεδόν έφθαναν σε απόλυτη έκσταση που λίγοι θα πίστευαν.
Εκεί ανήκουν τα παραμύθια και παίρνουν πνοή μόνο αν
ακολουθείς τις σκιές που ζητούν να τρέξεις πίσω τους,
απλά να τρέξεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
