| |
Κρυμμένοι άνθρωποι βαθειά μες τις φωλιές τους
σαν τα φιδάκια που φοβούνται το χειμώνα
μ’ αυτό που πράγματι φοβούνται είν’ η στιγμή
που θ’ αντικρύσουν του εαυτού τους την εικόνα.
Σαν τους αντάρτες τριγυρνάνε στα βουνά
όχι για επίθεση ούτε για άμυνά τους
κάτω απ’ τα δέντρα πάντα έχει αντηλιά…
κι έτσι αποφεύγουνε να δουν και τη σκιά τους..
Κι αν τους ρωτήσεις θα σου πουν η μοναξιά
είναι καλύτερη απ’ τον κόσμο τον δικό σου
δε βρίσκουν δύναμη να πούνε μια φορά
πως η αλήθεια φαίνεται στο πρόσωπό σου..
Κι όταν τη σκόνη απ’ την καρδιά τους καθαρίσουν
και βρούνε ίχνος να θυμίζει τα όνειρά σου
σαν τους κανίβαλους μεμιάς θα την ξεσκίσουν
γιατί δεν άντεξαν το φως απ’ τη χαρά σου…
Κι εγώ που ζω όλη τη μέρα με μια μάσκα
κι εσύ που ζεις με την αλήθεια στο σκοτάδι
πεσ’ μου….ποια είναι η καλύτερη κρυψώνα ;
τ’ άσπρο της μέρας ή το μαύρο απ’ το βράδυ…;
Κρυμμένοι άνθρωποι σα λίπασμα στο χώμα
να μεγαλώνουν της ψυχής τους τα σκουλήκια
τους φτάνει μόνο η σιωπή κι ένα κουφάρι
για να πουλάνε στην καρδιά μας αντριλίκια….
Σ’ αυτό το βλέμμα από τσιμέντο και αγκάθια
πώς ν’ ακουμπήσω της αγάπης μου το χάδι…
αν δεν γκρεμίσεις το οχυρό απ’ την καρδιά σου
πάντα θα μοιάζεις με τη μοναξιά του Άδη…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
