| |
Kάτω από τη γέφυρα,ήτανε κρυμμένο
το κορμί μου έσυρα,που΄ταν κουρασμένο...
στο σεντόνι ξάπλωσα,το σιδερωμένο
Το δωμάτιο ρώτησε..."γιατί ήρθες μόνη;"
και οι τοίχοι έκλαψαν,δάκρυ που λυτρώνει...
φόρεσα τη θλίψη μου και βγήκα στο μπαλκόνι
Κόσμος πάει κι έρχεται,έχει ωραίο βράδυ
μάταια περιφέρεται μέσα στο σκοτάδι...
μα η ψυχή του μακρυά από αγάπης χάδι
Περιμένω να σε δω...να΄ρχεσαι από απέναντι
να μου δώσεις δυο φιλιά...των απείρων έναντι...
φτάνει μόνο μι΄αγκαλιά...για να νιώσω απέραντη
Μα είσαι τόσο μακρυά...που δε βλέπω τίποτα
μόνη άλλη μια βραδιά...νοσταλγώ τ΄ανείπωτα
σαν λαχείο που ούτε καν...έπιασα τον λήγοντα!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
