| |
Ναύλωσα τα μίση μου και τα έστειλα μακριά,
σε μια χώρα που δεν έχει βρει κανένας Κολόμβος.
Κράτησα μόνο μια ψυχή που δεν έχει φατριά
και την ενώνει με τη ζωή ένας κόμβος.
Έτσι άρχιζα να κτίζω σχέσεις και φιλίες,
μα με την πρώτη δόνηση αυτές έπεφταν.
Ισοπεδώνονταν σε ένα βωμό μόνο για θυσίες,
για θεούς που στα μάτια μου ξέπεφταν.
Μέσα στα συντίμμια όμως έμεινε ένα δέντρο,
που μου στόλιζε την καθημερινότητα.
Μια ελιά με κόκκινα φύλλα στο κέντρο,
μιας πατρίδας που περίσσευε η βαρβαρότητα.
Για μια στιγμή ο δημιουργός έγινε τροβαδούρος,
και το δέντρο μια επτάχορδη κιθάρα.
Μα ο ουρανός συννέφιασε έγινε σκούρος,
και τα τραγούδια του ευεργέτη μια γλυκιά κατάρα.
Για πρώτη φορά πέθανε πρώτος ο δημιουργός,
και η ελιά μαράζωνε σιγά-σιγά με τα χρόνια.
Όχι απο λύπη αλλά γιατί δεν υπάρχει πια ο σκοπός,
που ζήλευαν όλα μαζί τα αηδόνια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
