| |
Ο κόσμος.
Μία πολύχρωμη, ζωηρή χίμαιρα.
Μια καινοφανής, κενόδοξη, γελοία πολυλογία.
Μια φανταστική συζήτηση.
Κι ένα εκκωφαντικό παιχνίδι με κουδουνίσματα.
Με κραδασμούς επιπόλαιους και επιφανειακούς.
Μέσα σε δρόμους άναρχους και άοσμους.
Με ύφος επιχρωματισμένο.
Με ανθρώπους μάταιους, νεοφερμένους στον κόσμο τούτο.
Τόσο νεοφερμένους που ο εαυτός τους τούς θολώνει, τους φοβίζει.
Και ψάχνουν να βρουν έναν άλλο.
Ένα άλλο μικρό κρανίο να στοιβάξουν τη χειμαρρώδη ανασφάλειά τους.
Την αβυσσαλέα τους μανία για φυγή. Τη συναφή δειλία τους.
Ψάχνουν γι’ αυτό να βρουν παραμύθια σε πηγές μιασμένες, μιαρές.
Ο κόσμος.
Άνθρωποι σοβαροί και ανώτεροι.
Καθημερινά μικρόθυμα ανθρωπάκια. Κουτά, θρασύδειλα.
Μικροί, συμβεβλημένοι με καθήκοντα και κώδικες, αστοί.
Κι ο κόσμος μας πλουταίνει.
Από φελλούς νεόπλουτους, από ανθρώπους σπασμένους και γυμνούς.
Γυμνοί ξεπηδούν. Δες! Πετιούνται από παντού.
Τόσο γυμνοί που το ενδεχόμενο της υποψίας για ενδεχόμενη ομορφιά τούς προκαλεί αποστροφή.
Χυδαία, πρόστυχη. Γύμνια προκλητική.
Δίχως πηγή και δίχως πάτο.
Ατέρμονα. Που μόνο κυλάει. Κι αναγεννάται.
Άνθρωποι ωμοφάγοι, μαύροι.
Και “καθώς πρέπει”, τόσο που η ειλικρίνεια ηχεί παράταιρη, αλλόκοτη.
Μια σφαγή δίχως αναβολή και τέλος.
Και είναι ο κόσμος αυτός ένας γνώριμος άγνωστος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
