| |
Εκεί που κοίταγα ψηλά
κι ήτανε πάλι βράδυ,
τ' αστέρια πέφτανε στην γη,
και τα σύννεφα χανόνταν,
εκλείσανε τα μάτια μου
και πάλι ονειρευόνταν.
Ήμουνα λέει σε βουνό,
τέτοιο που δεν υπάρχει,
που 'χε λουλούδια κόκκινα,
γαρίφαλα τριγύρω,
ποτάμια δάση έλατα,
που έβλεπαν τον ήλιο.
Πιο πέρα ητάν η θάλασσα,
με μια βαρκούλα μέσα,
ένας ψαράς που ψάρευε,
πέστροφες και γαρίδες,
κι άλλων ειδών θαλασσινά,
με χρώματα που δεν ξαν(α)είδες.
Τέλος και κάτι αετοί,
που όλο ψηλά πετούσαν,
κι αρπάζανε τα ερπετά,
με τα μακρά τους νύχια,
που τα 'ριχναν και εις την γη,
για να τα βρει η "νύχτα".
Εγώ αυτό συμπέρανα,
υπάρχουνε εικόνες,
που ζούνε μέσα στ' όνειρα
και βγαίνουνε την νύχτα,
ψάχνοντας τρόπους να σου πουν,
μία γλυκιά καληνύχτα.
Ξέρεις υπάρχουνε φορές,
που θέλεις να θυμάσαι,
ότι δεν είδες 'συ ποτέ,
με τα δικά σου μάτια,
που υπάρχουν μέσα στο μυαλό,
"τον κόσμο των ονείρων".
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
