| |
Κάτω στην ακτή κείτονται οι γοργόνες,
σ'ενα βράχο γρυλίζει ένας γλάρος,
κι ένας σκονισμένος στο λιμάνι φάρος,
φωτίζει της σάπιας σου βάρκας τις λαγόνες.
Φώκιες χορεύοντας τυλίγονται μ'αρμύρα,
ψάρια στρέφονται γύρω από ένα καρχαρία,
κι αμετανόητη απ'τον Θεό εσύ Μαρία,
στου Εφιάλτη τον τάφο πηγαίνεις μύρα.
Λαξεύει η ομορφιά σου με το φεγγάρι,
σ'αγκιστρώνει του Ποσειδώνα η τρίαινα,
κι ουρλιάζεις σαν μια λαβωμένη ύαινα
-δύσκολα αυτός ο πόνος θα καλμάρει.
Η βροχή που κλαις δε φτάνει,
να μεταφράσει τον πόνο σου σε δάκρυ,
και τη λησμονιά απ'άκρη σ'άκρη,
κυνηγάς σ'αυτή την καταιγίδα.
Ποσα για σένα ξέρω και δε τα μαρτυράω,
το στόμα μου κρατώ να μην μιλήσω,
και της ζωής το χέρι πριν αφήσω,
ήσυχος κι αθώος περπατάω.
Πόσο εκτιμούν τα λόγια στον παράδεισο.
πόσο πιάνουν να τα εξαργυρώσω,
μάλλον θα πλουτίσω,
μάλλον θα χρυσώσω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
