| |
Ψηλά, τα βράχια μας προσμένουν.
Κάτω η θάλασσα γλύφει τα πόδια
της στεριάς
και καθρεφτίζει τις μορφές του ουράνιου
μεγαλείου.
Ο ουρανός όλο αστέρια.
Αστέρια που μοιάζουν με κεριά
στων γενεθλίων σου την τούρτα.
Πήρα το δρόμο που ματώνει τα πόδια.
Το πέρασμά μου άφησε σημάδια
στο κορμί σου.
Στην ψυχή σου.
Η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.
Τα λόγια έρχονται και πάνε.
Φαντάσματα της σκέψης,
όντα βραχύβια που χάνονται στο χρόνο.
Για τις χαρές της Άνοιξης
πώς θα μιλήσεις τώρα;
Τα χελιδόνια με τι μάτια
θα κοιτάς;
Πώς θα φωνάξεις: -Κοίτα, παπαρούνες!
κι έπειτα στο χορτάρι θα ξαπλώσεις
αφήνοντας τον Ήλιο-Βασιλιά
να σου μετρά το πρόσωπο;
Άκου τα πουλιά που τιτιβίζουν.
Η Φύση δονείται αρμονικά
στις κλίμακες της Μελωδίας Της.
Άνοιξε το πνεύμα σου και
εισέπνευσε το άρωμα των λουλουδιών.
Η ΦΥΣΗ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΕΞΑΓΝΙΖΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ.
Ξέρω.
Εδώ δεν έχει αρώματα.
Τα τιτιβίσματα είναι
θόρυβος ηλεκτρικός.
«Πολιτισμό» λένε
την τεχνητή ατμόσφαιρα.
Η Άνοιξη δεν έρχεται στη πόλη.
Κλείσε τα μάτια του πηλού.
Με τις αισθήσεις σου να κολυμπούν
μέσα στο Σύμπαν τ' άπειρο
της ύπαρξής σου,
την Άνοιξη ψάξε μέσα σου.
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΑ.
Άκου:
Οι «λογικοί» είναι άνθρωποι
που γρήγορα «πεθαίνουν».
Ο θάνατος, σαν το σκώρο,
τρέφεται απ' τα ρούχα που μένουν στην ντουλάπα.
Εμείς τον έχουμε γεννήσει.
Mας βγάζει ξεδιάντροπα τη γλώσσα του
κάθε φορά που η σκέψη μας
τετράγωνο έχει σχήμα.
Άκου:
Αν θες να ζήσεις,
κάνε τη σκέψη σου μια σφαίρα.
Σαν τα μπαλόνια που κρατάνε τα παιδιά
στον Εθνικό Κήπο τα πρωινά της Κυριακής.
Κι άφησε αυτή τη σφαίρα
να πάρει όλα τα χρώματα.
Αγκάλιασε τον Κόσμο όλο μαζί της.
Ξεζέψου κάθε τρίγωνο, τετράγωνο
ή πολυγώνου σχήμα.
Κάνε μια σπείρα ανοδικής πορείας
τη ζωή σου.
Στην ανάγκη μιμίσου
το τιρμπουσόν που έχεις
ν' ανοίγεις τα μπουκάλια του κρασιού.
Κοίτα:
Στο σώμα σου γωνίες δεν υπάρχουν.
Παντού οι κύκλοι κι οι καμπύλες.
Η ΦΥΣΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΓΩΝΙΕΣ.
Γιατί, λοιπόν, να έχει το μυαλό μας;
Δες:
Ένα σκουλήκι πρόβαλε απ' τη λάσπη.
Κοίτα πώς σέρνεται, πώς σκάβει…
Με όμορφες, αρμονικές, με «στρογγυλές» κινήσεις.
Κι είναι, όλο, ένα χαμόγελο.
Ναι! Στρογγυλό χαμόγελο.
Πιο ευτυχισμένο από εμάς.
Όνομα δεν χρειάζεται.
Ξέρει τι είναι.
Ένα κομμάτι από τη Φύση.
Ένα κομμάτι απ' το Θεό.
Κι ο Θεός είναι μια σφαίρα.
ΕΜΕΙΣ ΑΦΗΣΑΜΕ ΤΟ ΘΕΟ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ.
Ένας θεός σαν σφαίρα δεν ταίριαζε
με τα τετράγωνα της σκέψης μας.
Δεν μπορέσαμε να τετραγωνίσουμε
τον κύκλο και τον διαγράψαμε.
Φτιάξαμε έναν θεό στα μέτρα μας.
Τετράγωνο, «λογικό», στατικό.
Έτσι,
χτίζουμε κάθε μέρα ένα τετράγωνο
και κλειδωνόμαστε μέσα του.
Κοιτάμε έξω,
μέσα από τετράγωνα παράθυρα
και καμωνόμαστε πως βλέπουμε
τετράγωνα ανθρωπάκια με ευτυχισμένα
τετράγωνα χαμόγελα.
Πεθαίνουμε αργά - αργά μα σταθερά.
ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΣΦΑΙΡΕΣ.
Εσύ διάλεξες, λες, αυτό που προτιμάς.
Έκανες την εκλογή σου.
«Ωρίμασες»
Στρίμωξες μες στη ψυχή σου
τετράγωνα και παραμόρφωσες
την όψη σου.
Έγινες «λογικός».
Το χαμογέλιο σου είναι
μηχανικός μυικός σπασμός.
Η Ψυχή σου μένει αμέτοχη.
ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ (;)
ΟΙ «ΛΟΓΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ» ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ.
Η ευτυχία τους μετριέται
από τα άδεια κουτιά των ηρεμιστικών
που πέφτουν στην άσφαλτο τη νύχτα.
Την ώρα που οι γάτες,
ψάχνοντας για τροφή,
ξεσκίζουν με τα νύχια τους
τις πλαστικές σακούλες
των σκουπιδιών.
ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ (;)
Βαθιά μέσα σου,
η σφαιρικότητα της ύπαρξής σου
αντιδρά.
Βαθιά μέσα σου,
θέλεις να είσαι ένα παιδί που παίζει
με το μπαλόνι του στον Εθνικό Κήπο
τα πρωινά της Κυριακής.
Βαθιά μέσα σου,
ο σφαιρικός Θεός ζητά απελευθέρωση
και σε σκοτώνει.
ΤΩΡΑ,
πριν είναι πια αργά,
κάνε, ξανά, την εκλογή σου.
Τι προτιμάς;
Έναν τετράγωνο, σκοτεινό, «λογικό» τάφο
ή το Φως απ' τη φλεγόμενη σφαίρα του Είναι;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
