stixoi.info: Το αγκάθι

Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Το αγκάθι

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	130764 Τραγούδια, 269456 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Το αγκάθι

Ζω σε μια θάλασσα πελώρια και κρύα
Σ' ένα καράβι δίχως χάρτες και πυξίδα
Δεν έχω όνομα, σημαία και πατρίδα
Μόνο ορίζοντες κοιτώ κι άδεια τοπία...

Είναι φορές που βρέχει χρόνια αναμνήσεις
Κι άλλοτε πάλι που φυσάει με μανία
Μια των ανθρώπων βασική αδυναμία
Είναι που ζούμε την ζωή μας με στερήσεις...

Κλειστά μυαλά και ουρανούς μελαγχολίας
Μιας μικροπρέπειας συνήθεια σαν ψέμα
Μια διαταγή κάποιου Θεού μιας δίψας αίμα
Σάπια κουφάρια της τρελής μας ιστορίας...

Αν όπως λένε ανεβαίναμε μια σκάλα
Παρατηρώντας την ζωή μας σαν ταινία
Ίσως αλήθεια να μην είχε σημασία
Πόσο μεγάλη είναι ετούτη η κρεμάλα...

Μα χαμηλά εδώ μας μάθαμε να ζούμε
Να τρώμε χώμα κι ένα φόβο στα θρανία
Εδώ ξεμάθαμε να ζούμε την ουσία
Κι απλά ελπίζουμε μια μέρα να σωθούμε...

Πως να σωθείς και από που να βρεις μιαν άκρη
Ποιους να πιστέψεις για ν' αξίζουν οι θυσίες
Όλα κατάντησαν αδιάφορες πορείες
Μαύρη σταγόνα σ' ένα φόντο μαύρο δάκρυ...

Μα έχω κρατήσει για το τέλος μια σελίδα
Για να μπορώ να γράψω αυτά που θα 'χουν γίνει
Ότι ανθρώπινο μου έχει απομείνει
Είναι που πάλεψα να ψάχνω μια πατρίδα...

Μια άγονη γη χωρίς ποτάμια και κοιλάδες
Μία Εδέμ που να ' ναι άμορφη και χέρσα
Χωρίς θεούς να 'χουν οράματα και φιέστα
Χωρίς θυσίες και γιορτές για αφεντάδες...

Μα τώρα ζω σ' ένα καράβι που βουλιάζει
Μια κοινωνία που προσμένει και μετράει
Πόσο ακόμα αυτή η τρέλα θα μας πάει
Σ' ότι πιο μέσα μας δικό μας μας τρομάζει...

Ποιους ουρανούς κληρονομήσαμε με χρέη
Σκλάβοι γεννιόμαστε ή χάσαμε το δρόμο
Ποιος είναι αυτός που είπε ''αυτό θα 'χετε νόμο''
Κι εμείς πιστέψαμε πως γίναμε μοιραίοι...

Ποιας αλλαγής η κρύα νύχτα ξημερώνει
Πως να χωρέσει αυτός ο κόσμος σ' ένα τάφο
Ποιο τάχα όνειρο ξυπνάει μες την τάφρο
Στάχτη ταΐζουμε τον χρόνο και μερώνει...

Μια συνταγή που χει ζυμώσει η αγάπη
Είναι ο τρόπος που διαλέξαμε να ζούμε
Την μια αδιάφοροι, την άλλη προσπαθούμε
Μα έχει δρόμο η ζωή να βγει τ' αγκάθι...


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 11 Στα αγαπημένα: 2


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αναμνήσεις & Βιώματα Ομάδα Στίχοι για μελοποίηση

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

www.focusfm.gr Δευτέρα με Παρασκευή 5:00-7:00 π.μ. και 19:00-21:30

χάρης ο κύπριος 19-08-2013 @ 23:30	Δεν είσαι μόνο ποιητής με τα πιο πολλά ποιήματα στη σελίδα... Την εκτίμισή μου και πάλι...
Ηώς 19-08-2013 @ 23:38	Μα χαμηλά εδώ μας μάθαμε να ζούμε Να τρώμε χώμα κι ένα φόβο στα θρανία Εδώ ξεμάθαμε να ζούμε την ουσία.....πάντα ουσιαστικός κι επίκαιρος!!!!!!
aliki 19-08-2013 @ 23:53	::up.:: ::up.:: ::up.:: φοβερο
KANLIS GEORGIOS 20-08-2013 @ 00:11	Βρε καλώς το συμπολίτη μου τον Κώστα,τον ραδιοφωνικό παραγωγό !... Κώστα πολύ ωραίο το τραγουδιστικό σου πόνημα. Έχεις την αγάπη μου.
athos.ioannou@gmail.com 20-08-2013 @ 05:56	::up.:: ::up.:: ::up.::
elena351 20-08-2013 @ 06:28	::up.:: ::up.:: ::up.:: Κλειστά μυαλά και ουρανούς μελαγχολίας Μιας μικροπρέπειας συνήθεια σαν ψέμα Μια διαταγή κάποιου Θεού μιας δίψας αίμα Σάπια κουφάρια της τρελής μας ιστορίας... ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ !!!
rania.foka@yahoo.co.uk 20-08-2013 @ 07:31	Καλημέρα!!!!!!!!!!!!!!!Αλήθειες με εικόνες!!!!!!!!!!!! ::theos.::
YABER 20-08-2013 @ 10:18	::yes.:: ::up.:: ::up.::
konmark 20-08-2013 @ 22:01	::5156.::
Tessi 21-08-2013 @ 14:17	πραγματι ζωγραφιά... Αν όπως λένε ανεβαίναμε μια σκάλα Παρατηρώντας την ζωή μας σαν ταινία Ίσως αλήθεια να μην είχε σημασία Πόσο μεγάλη είναι ετούτη η κρεμάλα... Μα χαμηλά εδώ μας μάθαμε να ζούμε Να τρώμε χώμα κι ένα φόβο στα θρανία Εδώ ξεμάθαμε να ζούμε την ουσία Κι απλά ελπίζουμε μια μέρα να σωθούμε...
Tupamaro 27-08-2013 @ 22:09	πανέμορφο ποίημα, σφιχτοδεμένο με πανέμορφες εικόνες και συναισθήματα. ::yes.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο