| |
σαν καιρικο φαινομενο
βγηκα λιγο εξω
αερα για να παρω
σε τουτη δω τη πολη
που δε φοβαται χαρο
την βρηκα νυσταγμενη
κι ολιγον τι κομμενη
της λεω πως εισαι ετσι
μου λεει πως περιμενει
που ειχε απο παλια
να βρει ξανα το βημα
ηταν ομορφη τι κριμα
προτου γενει το θυμα
ρε παιδι μου που συχναζεις
σε ποια στεκια εσυ αραζεις?
ασε με μη μου φωναζεις
εχεις ματια να κοιταζεις
τιποτα δεν εχει μεινει
κι ο καθεις εμε με φτυνει
πολη ημουνα μεγαλη
τωρα ζω μεσα στο χαλι
τη ντροπη που να την βανω
καλλιο ειναι να πεθανω
τοσα σπιτια τοσοι δρομοι
κι ειν γεματοι οι υπονομοι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
