| |
Θα μπορούσα
Να σου ‘χα ομολογήσει
Ότι τα μάτια σου μου θύμιζαν
Εκείνες τις ζεστές, σμαραγδοζαφειρένιες θάλασσες
Που με αγκάλιαζαν στα βρεφικά μου χρόνια
Κι η επιδερμίδα σου τα πέταλα απ’ τα άνθη των γερανιών
Που μάδαγα τότε για να στολίσω τα μικροσκοπικά μου δαχτυλάκια
Τ’ άρωμά σου – Α! Τ’ άρωμά σου! –
Πως μου ‘μοιαζε μ’ αχνό έκρηξης τρανταχτής
Μες στην καρδιά του Παραδείσου
Που τον διέρρηξε ως τα έγκατα της Κόλασης
Θα μπορούσα ακόμα
Να σου ‘χα πει
Πόσο μα πόσο πολύ μ’ άρεσε
Η σαχλαμάρα κι η αγαρμποσύνη σου
Η παιδική σου αφέλεια
Η αθυροστομία σου κι η αγένεια
Η τρέλα και η φλόγα σου
Όλα σου τα χαριτωμένα διαβολάκια
Που πρόθυμα μου έδειχνες
Μα ακόμα, ακόμα και τα άσχημα τα τέρατα
Που ανεπιτυχώς μού έκρυβες
Θα μπορούσα να σου ‘χα πει
Τόσα κι άλλα τόσα
Ότι, ας πούμε, θα ‘ταν ωραία
Να σ’ αγαπήσω και να μ’ αγαπήσεις
Λίγο-λίγο, βήμα-βήμα κάθε μέρα
Να πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον
Χωρίς ποτέ μας να μας φτάνουμε
Μα αυτό να μην πειράζει
Γιατί θα μας αρκούσε μέρα τη μέρα
Και μια καινούρια λεπτομέρεια ο ένας στον άλλον να ξεκρίνει
Κι ευθύς να σπεύδει να την αγαπήσει
Βήμα κι αγάπη
Βήμα κι αγάπη
Να μ’ αγαπάς βήμα-βήμα όλο και πιο πολύ
Να σ’ αγαπώ βήμα-βήμα όλο και πιο βαθιά
Να μ’ αγαπώ
Να σ’ αγαπάς
Βήμα-βήμα όλο και περισσότερο
Μέσω εμάς...
Θα μπορούσα...
Μα, αν το τολμούσα
Εσύ όλα τα χρυσά, στραφταλιστά μου λόγια θα τα γράπωνες ευθύς
Θα τα ξερίζωνες και θα βιαζόσουν να τα καρφιτσώσεις
Ωσάν παράσημα στο στήθος σου το πληγωμένο
Και θα ‘σπευδες να τα δείξεις κομπάζοντας σ’ εκείνη
Μπας και τη θαμπώσεις με τη λάμψη σου την ξένη
Την τόσο ανέλπιστα αποκτημένη
Έτσι σιώπησα λοιπόν στην άλλη άκρη
Ενώσω εσύ ακόμα επιμένεις
Να σκαλίζεις συνεχώς την ίδια πληγή
Για να ποτίζεις με το αίμα της ένα όνειρο
Που ‘χει προ πολλού μαραθεί
Και δε μπορώ να σου πω τίποτε λοιπόν
Ούτε να σε βοηθήσω
Γιατί αυτή είναι μια μάχη
Που πρέπει ολομόναχος να δώσεις
(Όπως μ’ επιτυχία την έδωσα κι εγώ
Μία φορά κι έναν καιρό)
Κι έτσι, δε μένει τίποτε να πω
Μόνο να ελπίζω
Οι θάλασσές σου οι σμαραγδοζαφειρένιες
Να ξεπικρίσουν κάποτε απ’ τα δάκρυα
Μπας και μπορέσει η αληθινή ομορφιά μου
Να κολυμπήσει στο καθάριο τους νερό
Και η γδαρμένη σου, από πέταλα ανθών γερανιού, καρδιά
Κάποτε να επουλωθεί
Μπας και καταφέρω
(Αν προλάβω)
Με τρυφερότητα και έγνοια
Να την αγγίξω
Να τη χαϊδέψω
Να την αγκαλιάσω
Δίχως να την πονέσω...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
|
