| |
...και καθώς έτσι η πάχνη κι η ομίχλη εσκεπάζαν
τα απάτητα τα μέρη όπου οι αντρείοι εκινούσαν
την καταραμένη μέρα όλη οι άνθρωποι την βάζαν
μες της μνήμης τα κοράλλια, που την είδαν ατυχούσαν
ατυχούσαν όσοι είδαν τόσα χρόνια την πορεία
της θεόσταλτης λαγνείας του πολέμου που σκορπούσε
ήχο φρίκης και βασάνου και ανθρώπινη μωρεία
και της θάλασσας κοράλλια χεραιτούν τους αντρειωμένους
καθώς κείνοι ξεμακραίνουν από την ακτή και ραίνουν
ξαφνικά οι ουρανοί τους αντρείους κόκκινο αίμα
αίμα απ τους ουρανούς, ξάφνου πάνω τους ραντίζει
μαύρος γύπας μαύρο όρνιο, μαύρος αετός περνούσε
στον αέρα και γραπώνει περιστέρι ασπριδερό
και το πιάνει, το σκοτώνει, του ματώνει το λαιμό
στον αέρα και έτσι πέφτουν οι σταγόνες του αιμάτου
στων αντρείων τις αράδες και σημάδι το θωρούν
ναι, σημάδι το νομίζουν του πολεμικού θανάτου
και νομίζουν αυτός στέκει τώρα δίπλα τους εκεί
και μαζί τους πως θα είναι και στην μάχη την πικρή
και κραυγάζουν οι αντρείοι και η θάλασσα κινεί.......
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
