| |
Η μέρα ήταν βροχερή, μουντή συννεφιασμένη.
Προσπάθησες να φυλαχτείς, μα έμοιαζες χαμένη.
Χωρίς ομπρέλα στη βροχή, μούσκεμα είχες γίνει.
Σαν κάτι να περίμενες, μα μόνη σου είχες μείνει.
Στεκόσουν όρθια στητή, ολόκληρη να στάζεις,
υπέροχη μοναδική, γοργόνα εσύ να μοιάζεις.
Ποτέ μια τέτοια ομορφιά δεν είδα ως τώρα άλλη.
Που όσο συ βρεχόσουνα, γινόταν πιο μεγάλη.
Το βλέμμα μου εστάθηκε στα μακριά μαλλιά σου
που σου ‘βρεχαν πρόσωπο, με μάγεψε η θωριά σου,
Μαρμαρωμένος έμεινα, στητός να σε κοιτάζω,
την ομορφιά σου να ρουφώ, εσένα να θαυμάζω.
Εγύρισες με κοίταξες, με μάτια που θυμίζουν
θάλασσες καταγάλανες που όλο κυματίζουν,
κι’ ένα παράπονο βουβό είδα μες τη ματιά σου
κι’ ετάχυνα τα βήματα και εβρέθηκα κοντά σου.
Άνοιξα την ομπρέλα μου, σε πήρα από κάτω,
Κι’ εσύ μου χαμογέλασες εκείνο το Σαββάτο.
Λουλούδι άρχισε ν’ ανθεί μες το χαμόγελό σου.
Και μια λάμψη φώτισε, το θείο πρόσωπό σου.
Τίτος Ζώης
https://www.facebook.com/titoszois
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
