| |
[B]Το φίδι[/B]
Συνήθισα να περπατώ απάνω στο μαβί χρώμα της θάλασσας
Όταν κοιμάται ο ήλιος, όταν ξυπνούν τα μάτια σου
Όταν τα χέρια σου στον αέρα βγάζουν τα πεινασμένα όνειρα
που ξεχαστήκαν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως
Εκεί που καρφιτσώνεται η ελπίδα πάνω στα δάκρυα της νιότης
Εκεί που ταυτοποιούνται ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας
το χάδι κι η αλληλεγγύη
Εκεί πάνω συνήθισα να περπατώ.
Κι όταν η φωτιά πυκνώνει και γίνεται αλήθεια
Κι όταν τα χλωμά βλέμματα αρχίζουν και φωτίζουνε τους άδειους δρόμους
Κι όταν γεμίζουν οι καρδιές με το πληθωρικό αίμα των πεσόντων
Τότε θυμάμαι πόσο πολύ ξεχάστηκα.
Κι όμως ξεκίνησα και γω άνθρωπος για να γίνω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
