| |
Σαν την στιγμή που απεύχεσαι,
Τα λόγια μου σταμάτησαν πάνω στα δικά σου
Είναι αλήθεια αδύνατο και μάταιο
Ψηλά να θέλεις να πετάξεις
Όταν βαρίδια τσαλακώνουν με μίσος
Και κόβουν τα φτερά σου
Στο χώμα σε καρφώνουν ξαφνικά και άκαιρα
Προτού καλά καλά γεράσεις
Μπήκα κρυφά στο κάστρο σου,
Όταν εσύ δάκρυ ζεστό γεννούσες
Και με το καλπασμό μου
Τον τρελό, τον σκονισμένο, ψεύτικο
Άνοιξα δρόμο στη καρδιά σου, άβατο,
Μήπως και μου γυρνούσες
Δεν άντεξα στη λάμψη σου
Και ας με θάλπη αγκάλιαζε το σώμα μου το κλέφτικο
Και τώρα σκονισμένη και γεμάτη αίματα
Δικά σου μα και δικά μου
Κοιτάς ανάλαφρα τον πνιγηρό κορσέ σου
Με αγάπη ανύπαρκτη συνάμα ζωντανή
Πνίγομαι τώρα εγώ
Που εσύ πικρά πλαγιάζεις στα όνειρα μου
Και από λευκή θεά, με κυνηγάς,
Μάγισσα κακιά, Κίρκη μελαχρινή
Υπάρχει άραγε ξόρκι;
Υπάρχει φίλτρο μυστικό που και τους δυο γιατρεύει;
Εμένα απ’ τα μάγια σου που αέναα με στοιχειώνουν
Και σένα απ’ τις δικές μου τις πληγές;
Το ξέρω, το πάντα και το τίποτα ζητώ
Σαν τον Αχιλλέα που με τη μοίρα παλεύει
Να βρει επιτέλους τη δόξα
Και τον αδερφό στου Ολύμπου τις πηγές
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
