| |
Οι αντιστάσεις της ψυχής σπάζουν στο φως της μέρας
σαν βάρκες που μαλάκωσαν στη βρέξη του κυμάτου
παραποτάμιες καλαμιές που τις φυσά ο αέρας
και γέρνουν τα κεφάλια τους πριν πέσουν του θανάτου
κι οι τύψεις που αγουροξυπνούν στο φέγγος της σελήνης
έρχονται κι εμφιλοχωρούν λαθραία στο μυαλό μου
κι εσύ που λες πως τους χρησμούς τους μαγεμένους λύνεις
δε μου 'δειξες ποτέ ατραπό να βγάζει στο καλό μου
βαρέθηκα για μια ζωή να προσδοκώ το νόστο
να δω τα πάτρια χώματα που για καιρό δεν είδα
φυσήξτε του Αίολου παιδιά από βορρά και νότο
μιαν ήρεμη θέλω γωνιά να τηνε πω πατρίδα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
