| |
Εχουμε να μιλησουμε τοσο καιρο και μολις μερικους μηνες πριν περνουσαμε την καθε μας μερα, την καθε μας στιγμη μαζι. Καθε γελιο, καθε χαρα και καθε δακρυ ηταν συνδεδεμενα με τη δικη σου εικονα. Τη δικη σου αγκαλια να με παρηγορησει, τα δικα σου χερια να σκουπισουν τα δακρυα απο τα ματια μου.
Και ευχομαι να ηξερες ποσο πολυ μου λειπεις. Ποσο πολυ θελω να με σφιξεις στην αγκαλια σου και να μου πεις "Μην κλαις χαζο, ολα καλα θα πανε".
Ποσο αναγκη εχω να σε πιστεψω. Ποσο θα ηθελα να μην σε ειχα αφησει να φυγεις.
Ψαχνω, ψαχνω να βρω τις αιτιες που εγιναν ετσι τα πραγματα. Ξερω πως τον τελευτειο καιρο που περασαμε μαζι ολα πηγαιναν στραβα. Σχεδον δε μιλιομαστα. Παλευα βλεπεις να τα βρω με τους δικους μου δαιμονες που με βασανιζαν καθημερινα. Και εχασα εσενα.
Δεν ηξερα τι ειχα κανει και σε πικρανε. Δεν ηξερα πως να το διορθωσω. Δεν τολμησα και θα μετανιωνω παντα για αυτο. Προτιμησα να φυγω. Ποσο λαθος εκανα...
Ισως, σκεφτομαι, αν το ειχαμε παλεψει να τα ειχαμε καταφερει. Ησουν βλεπεις ο καλυτερος μου φιλος.
Μονο να ξερεις πως μου λειπεις. Λυπαμαι που δεν προσπαθησα. Που δεν ημουν αρκετα δυνατη για να προσπαθησω. Αν ποτε το διαβασεις αυτο να θυμασαι πως σ'αγαπω. Μην το ξεχνας. Και κατα καποιο τροπο παντα θα σε αγαπω. Να προσεχεις μικρε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
