| |
Δεν είχε τίποτα δεν είχε που να πάει
δεν είχε στον ήλιο μοίρα μα ούτε και στο φεγγάρι –
ήταν την χρονιά που οι πάγοι είχαν σκεπάσει την ελπίδα
κάπου εκεί ζύγωσε η άνοιξη - κι αν με ρωτάς την είδα
Δεν της έστηνε παγίδα όσα έλεγε της φάνταζαν
δίκοπη λεπίδα
Της χάριζε τον ήλιο τον κοιτούσε μα φοβόταν
Και τις χάριζε τα άστρα μα εκείνη – εκεί – φοβόταν
Της είπε τότε πες μου τι σε κάνει να διστάζεις
Δεν ζητάω ανταλλάγματα σου δείχνω όσα σου κλέψαν
Δεν λέω πως θα ν εύκολα – γι αυτό μάλλον τρομάζεις
Βλέπεις τα κατάφεραν και σε μαγέψαν - ναι
Ωραία κοιμωμένη έχεις χάσει πια τον δρόμο
Όσα όμορφα κι αν έρθουν δεν μπορείς να τα κοιτάξεις
Αφού κλείσανε τα μάτια σου με πέπλα από φόβο
Αν δεν σπάσεις τα δεσμά σε βλέπω πάλι στην γωνιά σου να λουφάξεις
Ωραία κοιμωμένη
Όμορφη ξεχασμένη
Στην λήθη αφημένη
Αν δεν ξυπνήσεις την ζωή σου θα την χάσεις
Στην εποχή του φόβου κατοικεί μια
Ελπίδα που για να χεις πρέπει κάπως να παλέψεις
Μες την εποχή του φόβου κατοικεί μία
Φωτιά που για ν ανάψεις πρέπει να σε ξεβολέψεις
Δεν χαρίζεται εδώ η ευτυχία δεν χαρίζεται
Ποτέ σ όποιον ανέχτηκε τα χιόνια
Ωραία κοιμωμένη η ζωή σου χαραμίζεται
Όσο δεν σπας τον φόβο που σε τρώει τόσα χρόνια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
