| |
Έκλαψα πάλι σαν παιδί
που απέμεινε μονάχο,
πουν΄η δικιά μας η ζωή;
και τι ζωή θα έχω;
Σκληρά μου φέρθηκες εσύ,
μ΄άφησες να ελπίζω,
φαρμάκι πίνω το κρασί,
με δάκρυ το ποτίζω.
Σύννεφο τα δάκρυα γίναν,
εξατμίστηκαν αργά,
μα στη γη θα ξαναπέσουν
από πρώτα πιο καυτά.
Η διαδρομή που κάναμε
δεν είχε νόμιζα τέλος
κι όταν αντίκρυ φτάσαμε
μου κάρφωσες το βέλος.
Το δάκρυ θάλασσα βαθειά
ρήμαξ΄αγάπης δέντρο,
που΄χα φυτέψει στην καρδιά
σημάδεψες στο κέντρο.
Σύννεφο τα δάκρυα γίναν,
εξατμίστηκαν αργά,
μα στη γη θα ξαναπέσουν
από πρώτα πιο καυτά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
