| |
τα βραδυα η σιωπη μου κανει κυκλος κανει κυκλους
και εγω δεμενος σε ενα αρμα
φωναζω εις τους βαρβαρους μολων λαβε
υστερα ξυπναω ιδρωμενος απο εφιαλτες
και ειμαι στο ιδιο δωματιο το ψυχρο
τα βραδυα οι σκιες γινονται ανθρωποι
και περπατανε στο πεζοδρομιο σκεφτικοι
λιγη φωτια δως μου αγροτη
και εγω θα αναψω τον ουρανο με οργη
πως δεν φτιαξανε οι ανθρωποι παλατια
με τα λογια καθενος γητευτη
μονο οι ταξεις αναμοχλευουν
ριξε λιγη ελπιδα μες στη συνταγη
καποιοι ειπανε να σιωπησω
δεν βγαινει με τα λογια αλλαγη
παω να κανω μπρος και κανω χιλια πισω
και οι κορακες κραζουν στο δεντρι
την παλη την των ταξεων οριζουν
σε ενα συστημα αξιων
ομως εμενα καθε βραδυ κεντριζουν
τα μμε σε ενα δελτιο αδειανο
τα βραδυα η σιωπη μου κανει κυκλους
και στο παραθυρι καθεται το σκοτεινο
χιονιζει μεσα και εξω
παγωνεια σε ενα κελι
τα λογια τα μεγαλα τα σπουδαια
τα εμαθα σε ενα πανεπιστημιο που μου δωσε χαρτι
μαζι μου μαθανε και οτι ολα μενουν ιδια
και η γνωση πιο κενη
αντι του μανα οξος
και αντι του οσσανα σιωπη
τα βραδυα η σιωπη μου κανει κυκλους
και εγω παλευω να δωσω ζωη σε ενα χαρτι
δυο σκεψεις να αποτυπωσω
πριν η ληθη τα σκεπασει ολα στη σιωπη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
