| |
Σαν ένα δάκρυ που έμεινε στις άκρες των ματιών σου
και σαν κρασί που πάλιωσε σε χώρο σκιερό
Σαν μια φωνή που ζέστανε το άτρωτο μυαλό σου
και σαν κερί που φώτισε σε χώρο σκοτεινό...
Μια μέρα γνώρισε η χαρά τη μάνα του θανάτου
ένα σβησμένο στεναγμό που άλλο δεν μπορεί
τον ονομάσαν φυλακή και πήρε αγκαλιά του
όλα τα λάθη τα παλιά που κάναμε μαζί…
Σαν το φεγγάρι που κοιτώ κάθε φορά και κλαίω
σκορπίζονται τα όνειρα από τις σιδεριές
δεν έκανα το φόνο εγώ και ξέρω πως δε φταίω
με ασπιρίνες δεν μπορείς να διώξεις τις ντροπές...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
