| |
[align=center]
Το σκοτάδι απλώθηκε σιγά
στον ουρανό της πόλις δεν λάμπουν αστέρια
διαβάτες λίγοι κλειστά μαγαζιά
πείνασαν και του αη- Μηνά τα περιστέρια.
Μέσα στα νοτισμένα στενά
μόνο μνήμες πια περιδιαβαίνουν
κοιμούνται πεινασμένα τα παιδιά
με ανάσες μικρές που δεν βγαίνουν
Προσπαθώ να ξεφύγω μα η λίπη πάντα με βρίσκει
έχει κάνει συγκυβέρνηση με το σκοτάδι
και απορεί η μικρή μου παιδίσκη
πως δεν βρίσκω δουλειά με ρωτά κάθε βράδυ
Στημένο το παιγνίδι καταλήγει σε ήττα
σε αυτό τον κόσμο τον πλαστό οι λίγοι τρώνε την πίτα
και μεις απαθείς σε βίζιτες μας βγάζουν την νύχτα
Οι μεγάλες πληγές αυτές θα γεννήσουν
τα μεγάλα τα όνειρα και κάποτε θ' ανθίσουν
και θ' ακουστεί με τ' αλυχτήματα του σκύλου
ο θάνατος του εχθρού και του φίλου
Στο μνήμα δεν θάβεται η μνήμη
γιατί αυτή τιμωρός και εφιάλτης θα γίνει
την καλημέρα πως να την που μαι
με αυτήν την ζωή που περνούμε.
βάστα καρδιά μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
