Ροδιού σποράκια ασφυκτιούν σε πορφυρό κουκούλι
οι σκέψεις μέσα στο στενό και αρχαίο μου κρανίο
χιλιόμετρα στο ύπνο μου τις νύχτες διανύω
σε συνεχή αποδήμηση ,ο νους μου, κλαψοπούλι
πάνω που φτάνω σε στεριά και λέω ν' απλώσω ρίζα
Με παίρνει κύμα θάλασσας κι εγώ του λέω : που πάμε!
-- «Δεν έχει σημασία το που, μόνο το ότι κινάμε
Κι ας είναι το πλεούμενο σάπιου κορμού μια σχίζα»
Ροδιού σποράκια σκόρπισαν οι σκέψεις μου στο χώμα
και φύτρωσαν τόσες ροδιές όσες κι οι θύμησές μου
και εσύ που σ' είχα στου μυαλού μιαν άκρη εθύμησές μου
πως έχει ο χρόνος μυρωδιά πως έχει η μνήμη χρώμα
