| |
Κι ήτανε τότε μια εποχή αλλόκοτη.Παράταιρη.
Τα βλέμματα των φίλων είχανε πια σφαλίσει,είχαν αποτεφρωθεί.
Σα ψυχές άπληστες,χιλιοκατακριμμένες.
Σα πληγές κάποτε πατημένες.Σχεδόν αδιάφορες.
Και μέσα σ' αυτό το θανατικό και στις πολλές τις συναντήσεις,
οργίαζε μια ελπίδα που κατέτρωγε κι ασελγούσε στο κουφάρι του μέλλοντος
Σα να ήτανε έτοιμος να γεννηθεί ο φοβερότερος πόθος της πλάσης.
Κι ο έρωτας;
Ανάφαντος.
Κι έπειτα πάλι, μια εποχή,αλλόκοτη.Παράταιρη.
Πένθιμη.Μα και τόσο ζωντανή.
Με πρόσωπα τόσο άπονα και τόσο αγαπημένα,
κάποτε,
όσο οι καθρέφτες.
Ζούσε λές μετρημένα τότε κανείς
σαν είχε ένα κορμί ν' ακουμπήσει το φόβο του
και κάποιον να του το δείξει.
άφοβα.
Κι ειλικρινά.
Πόσο η προσμονή γεννά τον άνθρωπο από την αρχή;
Πόσο,αλήθεια,τον ζει πιο γοερά;
Κι ανάμεσα στις δυο στιγμές αναρριχόταν ο έρωτας.
Ανέγγιχτος.Σπαραγμένος.
Και λάβρος.
Κομμάτι μιας ζωής σπασμένης τόσο άτσαλα,
και τόσο επιδέξια ματισμένης.
Κομμάτι της μοίρας.
Ίσως κι η μοίρα η ίδια.
Περάσανε στιγμές που ήξερες τι να γυρέψεις
και από τη μοίρα ακόμη,όσο κι αν είναι δύσμορφη.
Κι απ'τη ζωή την ίδια.
Αυτή κι αν είναι.
Κι ήτανε όμως εκείνη η εποχή τόσο ανάρπαστη και τόσο ζεματιστή,
Σα να'λεγε κανείς γυναίκα.
Κι έτσι,φευγαλέα και πεινασμένη,
που δε σ' αφήνει τίποτα,
μα τίποτα απολύτως
για να μνημονεύεις
και να μνημονεύεσαι.
Σαν κάποτε να είχες ζήσει στ'αλήθεια.
Και σαν ποτέ να μην υπήρξες.
Στιγμές,που είμασταν
τόσο μοναδικοί και τόσο ανθρώπινοι,
ώστε να μπορούμε να ψάχνουμε πως να μοιάσουμε
αναμεταξύ μας.
Μονάχα να γνωρίζαμε.
Μονάχα να μπορούσαμε να δούμε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
