| |
Στης ζωής μου το έργο δεν υπάρχουν θεατές μονάχα άδειες καρέκλες και στο τέλος, μόνο χειροκρότημα δεν θα υπάρξει.
Μονάχα το κλείσιμο της αυλαίας!!! Και η απουσία σου θα με κόβει σαν το κοφτερό μαχαίρι, σαν το καλά ακονισμένο τσεκούρι...που θα με κάνει να χωριστώ σαν κούτσουρο κούφιο...γιατί μέσα μου κενή νιώθω ότι είμαι...απουσιάζω και εγώ!
Ο καθένας για δικούς του λόγους...εσύ για τους δικούς σου λόγους και εγώ για έναν και μοναδικό λόγο, εσένα!
Απουσιάζω χωρίς να το θέλω. Έμαθα να υπάρχω μες την απουσία τόσο καλά, που όταν είμαι παρούσα, πάλι μες την απουσία ζω. Τόσο απούσα έμαθα να είμαι. Είναι που τα λόγια αγάπης ζητούσα απεγνωσμένα να τα ακούσω από τα χείλη σου, τα καλά ραμμένα και που ποτέ δεν βγήκαν. Και έμεινα με το παράπονο στα δικά μου τα χείλη.
Στον καθένα κρέμεται κάτι από τα χείλη...στα δικά μου το παράπονο και στα δικά σου κρέμομαι εγώ.
Με νύχια και με δόντια προσπαθώ να κρατηθώ, μα μάταια...ανοίγεις τα χείλη να πεις λόγια που πονάνε και εγώ που ήμουνα στην άκρη των χειλιών σου, πέφτω...κατά την πτώση μου συνειδητοποίησα πως δεν πονούσαν τα λόγια...αλλά που μίλησες και με έριξες...ήτανε που ποτέ δεν ήξερες, δεν καταλάβαινες πότε έπρεπε να σωπάσεις και πως η σιωπή σου θα με έσωζε...κοτρόνες σαν να ήρθαν προς το μέρος μου με το άνοιγμα του στόματός σου...τσακίστηκα...θάφτηκα μέσα στο πλήθος...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
