| |
κάποτε καταλαβαίνεις,
ότι δεν υπάρχει κανένας τρόπος,
ότι τίποτα δεν οδηγεί πουθενά,
ότι κάθε λεπτό που κυλά,
οδηγεί γλυκά στο θάνατο,
κι ότι ο έρωτας κρύβει μέσα του θάνατο,
βουβό θάνατο...
το πρόσωπο της,
το απλανές βλέμμα της,
μοιάζει λίγο με τη γαλήνη του τίποτα
και
είναι όλη αυτή η αναμονή που σε βαραίνει,
αναμονή μέχρι το μυαλό σου να εκραγεί,
μέχρι το σώμα σου να μαραζώσει,
μέχρι να πεθάνεις από υπερβολική δόση,
καθημερινότητας,
πλήξης,
χυδαιότητας
ή
βλακείας...
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο,
τίποτα πιο τραγικό,
απ΄ τις ζωές των ανθρώπων,
Θεέ μου κάποτε πρέπει να κλάψω,
να κλάψω για πρώτη φορά,
για όλη σου τη Δημιουργία.
Δάκρυα δηλητηρασμένου θανάτου,
δάκρυα σαν αυτά του Ρεμπώ,
ή του Λεοπάρντι...
γιατί δεν έχω άλλο τρόπο να καταλάβω την ύπαρξη,
ούτε του Κόσμου,
ούτε τη δική μου,
αν και ξέρω πως ποτέ δεν θα καταλάβω,
και πως θα σβήσω χαμένος,
στην έκσταση, τον παραλογισμό ,τον πανικό...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
