| |
περιμένοντας το Θεό, την θλίψη, την τρέλα...
από μέρα σε μέρα, οδηγούμαστε σιωπηρά,
στο νεκροταφείο του πανικού.
η σιωπή του Θεού μάς αναστατώνει,
και το όπιο δεν είναι αρκετό,
δεν καλύπτει κανένα κενό,
αντίθετα το απλώνει στο απορημένο μας πρόσωπο...
έπρεπε να αυτοκτονήσουμε αλλά μας πρόλαβαν...
δηλαδή μάς αυτοκτόνησαν,
είναι πλέον σίγουρο.
κοιτάζω το πρόσωπο του Αντονέν Αρτώ,
και καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος,
δεν θα λυτρωθεί ποτέ,
κι αυτό είναι μια τιποτένια κοινοτυπία,
αλλά είναι η μόνη αλήθεια...
ένα πρόσωπο που μετά από τα ηλεκτροσόκ,
που του προκάλεσαν οι ψυχίατροι,
που του προκάλεσε η ζωή
και
κυρίως η ζωή στη Δύση,
αυτό το αχανές τερατούργημα του πολιτισμού,
των εξευγενισμένων Ευρωπαίων,
κοκάλωσε στο πρόσωπό του,
την έκφραση της έντονης απέχθειας,
φτύνοντας στα γελοιωδώς χαρούμενα πρόσωπα τους,
προσπάθησε να διασώσει κάθε ψήγμα της ευαισθησίας και των παρορμήσεων του.
ακόμη και στις τιμές προς τιμήν του,
εκείνος ήταν κλειδωμένος έξω από το χώρο,
που διαβαζόταν η ίδια του η ποίηση,
ο μανιακός ποιητής,
αυτός ο αντικανονικός,
ο παρείσακτος των γαλλικών γραμμάτων,
τη στιγμή της ύψιστης αναγνώρισής του,
βρισκόταν εγκλεισμένος,
για μια ζωή στο θάλαμο των φρενοβλαβών...
Δυτικέ άνθρωπε,
διαβρωμένε πίθηκε,
ΕΙΣΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΑΝΤΟΝΕΝ ΑΡΤΩ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
