| |
[color=#000000][font= Segoe Script]
είναι ο φόβος συννεφιά στον ουρανό μου
η σκοτεινιά βρέχει το αίμα και παγώνει
σβήνει η ζωή κάπου στο τέλος του διαδρόμου
κι αντί για ήλιο η αγωνία ξημερώνει
σαν ναρκοπέδιο θανάτου οι κυοφορίες μας
ήθη ιδέες, νάρκες λάμψης μα και κρότου
παιδιά που γέρασαν στη κούνια οι θεωρίες μας
σκάνε αναίμακτα και σβήνουν επί τόπου
ναι μεν… αλλά, των προσδοκιών το παραστράτημα
πλήθος πιστών κάπου σταυρώνει το θεό του
δυο τρεις που έπεσαν δεν φτάνουν για το άγημα
φόρο τιμής να αποδώσουν στο όνειρό του
να φοβηθώ δεν έχω πια απ τα μελλούμενα
ίσως να είναι που δεν έχω άλλα να δώσω
το παρελθόντος μου τα αισχρά υπονοούμενα
σχεδόν με πείθουνε πως μάλλον θα ενδώσω
φτιάχνω στιχάκια μοναχά από συνήθεια
δεν έχω κάτι να σου πω και να μου πεις
κάπου στο δρόμο μας ξεχάστηκε η αλήθεια
και άντε τώρα που και πώς να θυμηθείς
μα μην μου πεις πως λίγο αυτά έστω δεν είδες
ότι κι αν λες, όσο τυφλός και αν γεννήθηκες
σηματοδότες σου ήταν πάντα οι ελπίδες
κι όσο κι αν πέθανες ποτέ δεν αναστήθηκες
μονάχα απλά χωρίς ντροπή ξαναγεννήθηκες [/font][/color]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
