| |
Το Ψηφιακό Νούμερο
Η φωτεινή οθόνη άναψε δείχνοντας με κόκκινα γράμματα τον αριθμό 128.
Ψηφιακές κουκίδες που προσδιόριζαν τη θέση εξυπηρέτησης στη σειρά αναμονής
και ενείχαν τον κίνδυνο να προσπεράσουν στον επόμενο ψηφιακό αριθμό.
Γρήγορα, σηκώθηκα. Προσπέρασα τους υπόλοιπους ανθρώπους, που έστεκαν ολόγυρά μου,
σα να ήταν άψυχα αντικείμενα, παγωμένοι στην αναμονή και στις σκέψεις τους.
Φοβiσμένοι και μικροί, αδύναμοι μου έκλειναν το δρόμο άθελά τους, μέχρις ότου
μπορέσω να φτάσω στον γκισέ.
Απέναντί μου μια απρόσωπη υπάλληλος με κοίταξε παγερά με το ίδιο ενδιαφέρον
που θα κοίταζε το ψυγείο της αν ήξερε πως ήταν άδειο.
-Γεια σας, είπα.
Αναμονή. Η υπάλληλος κοίταζε άχρωμα χωρίς μία σύσπαση στο πρόσωπο.
-Με ζητήσατε, δήλωσα.
Είδα μια έκπληκτη νότα ζωής να μετουσιώνει το βλέμμα της σε κάτι ζωντανό, κι ύστερα η
φωνή της βρήκε το δρόμο προς την έξοδο.
-Πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;
-Με ζητήσατε, δήλωσα ξανά.
Μια σύσπαση των χειλιών της έμοιαζε με χαμόγελο αμηχανίας.
-Τι θέλετε. Μην παρακωλύεται τη σειρά, είπε σε αυστρηρό ύφος λες και είχε μπροστά της
κάποιον ανόητο ή ένα αδαές παιδί.
-Μα σας εξηγώ, αντέδρασα. Με ζητήσατε. Εβαλα στο άνοιγμα που μας χώριζε την επιστολή τους.
Εκείνη τράβηξε φανερά ενοχλημένη στη μεριά της το έγραφο και του έριξε μια ματιά.
Ύστερα σήκωσε το βλέμμα της πάνω μου και με κοίταξε όπως και πρώτα, παγερά και
απρόσωπα.
-Είστε η κυρία Ευανθία Κόμνου;
-Ναι, εγώ είμαι, δήλωσα.
-Την ταυτότητά σας, παρακαλώ.
-Για ποιο λόγο, τη ρώτησα.
Η ερώτησή μου λίγο έλειψε να προκαλέσει βραχυκύκλωμα στους εγκεφαλικούς της νευρώνες.
Τα μάτια της ανοιγόκλεισαν δυο τρεις φορές και ήταν φανερό πως όλη αυτή την ώρα
προσπαθούσε να επεξεργαστεί την ερώτησή μου και ταυτόχρονα να βρει την κατάλληλη για
μένα απάντηση. Πείρε μια κοφτή ανάσα.
-Μα για να πιστοποιήσω πως είστε εσείς, αποκρίθηκε έξαφνα και το ειρωνικό χαμόγελο που
έκανε για πρώτη φορά το βλέμμα της να λάμψει, έλεγε ξεκάθαρα πως με καθιστούσε
πνευματικά καθυστερημένη μπροστά της.
-Μπροστά σας βρίσκομαι! Με ζητήσατε και ήρθα! Η ταυτότητά μου δε θα πει τίποτα από όσα εγώ
λέω! Εγώ είμαι η κυρία Ευανθία Κόμνου. Τι θέλετε λοιπόν από εμένα;
Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα απελπιστικής αμηχανίας κι ύστερα η στάση της σκλήρυνε.
-Παρακωλύεται την εξυπηρέτηση πελατών. Ο επόμενος παρακαλώ, φώναξε και άλλαξε το
ψηφιακό νούμερο πάνω στον ορατό πίνακα θεωρόντας πως η σύνοδος μαζί της είχε λείξει.
-Μισό λεπτό, σήκωσα τον τόνο της φωνής μου ενώ δίπλα μου στριμωχνόταν ο νέος πελάτης.
Καμία σειρά δεν παρακωλύω και καμία εξυπηρέτηση δε μου προσφέρεται από εσάς. Είναι η
σειρά μου και δεν εξυπηρετούμε. Ήρθα να πάρω πληροφορίες που αφορούν εμένα.
Εκπροσωπώ τον εαυτό μου και εσείς αδυνατείται να έρθετε σε επικοινωνία μαζί μου.
Είμαι εδώ μπροστά σας με σάρκα και οστά, με ακούτε και με βλέπετε και δε με αναγνωρίζετε.
Προφανώς καμία ταυτότητα δεν μπορεί να κάνει ότι κάνω εγώ αυτή τη στιγμή.
Δε χρειάστηκε να μου πει κατάμουτρα πως με θεωρούσε ΤΡΕΛΗ. Η ταπέινωση που ήθελε να
μου επιβάλλει ξεχύλιζε από κάθε σύσπαση του προσώπου πια, από κάθε καρέ του βλέματός της.
-Λοιπόν, επέμεινα. Θα μου πείτε επιτέλους για ποιο λόγο με καλέσατε εδώ;
-Τελευταία φορά σας το λέω κυρία μου. Δώστε μου την ταυτοτήτά σας για να συνεννοηθούμε.
-Ο λόγος μου και η παρουσία μου εδώ δεν έχει βαρύτητα;
-Όχι χωρίς την ταυτότητά σας, αποκρίθηκε υπομονετικά με σφιγμένα πια χείλη.
-Χωρίς την ταυτότητά μου δηλαδή είμαι ανύπαρτη; Έχετε μπροστά σας κάτι μη αναγνωρίσιμο.
Ενας αριθμός θα σας πει πια είμαι; Οι αριθμοί δε μιλάνε κυρία μου. Εγώ όμως μιλώ και δηλώνω
ποια είμαι.
-Κυρία μου, δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο για εσάς. Με καθυστερήτε κα καθυστερήτε και τον
πελάτη...Εδειξε προς τον άνθρωπο που στεκόταν δίπλα μου στριμογμένος στον κισέ. Παρότι
εκείνος έδειχνε να βιάζετε το περιεχόμενο του διαλόγου έμοιαζε να του προκαλεί ενδιαφέρον
από τη μια και διασκέδαση από την άλλη. Γι αυτό τόση ώρα δεν παραπονιόταν. Αλλά και
κανείς δεν παραπονιόταν απλά όλοι παρακολουθούσαν βουβοί.
-Και τόση ώρα με τι ακριβώς μιλάτε αφού δεν αναγνωρίζετε τίποτα άλλο εκτός από ένα αριθμό
ταυτότητας, τη ρώτησα.
Εγινε κάτι εκρηκτικό μέσα της εκείνη τη στιγμή και ο πελάτης δίπλα μου χαμογέλασε πιο πλατιά
από ποτέ.
Το στόμα της υπαλοίλου μισάνοιξε χάσκοντας.
-Εχετε εξαντλήσει την υπομονή μου, μου είπε επιφανειακά ήρεμη. Δεν καταλαβαίνω τι θέλετε.
-Ναι, αυτό είναι ορατό. Λοιπόν, ας το πάρουμε από την αρχή. Είμαι εδώ, ονομάζομαι Ευανθία
Κόμνου και θέλω πληροφορίες για μια επιστολή που εσείς μου στείλατε και αφορά εμένα. Τόση
ώρα περιμένω να μου πείτε το λόγο που με καλέσατε εδώ σήμερα και τώρα μου αρνείστε να
μου δώσετε τις πληροφορίες που με αφορούν ενώ με έχετε μπροστά σας. Προφανώς θεωρείτε
πως μπορείτε να δεσμεύετε το χρόνο μου και να με βγάζετε από το πρόγραμμά μου χωρίς να
απολογείστε για τίποτα. Αντιθέτως εγώ είμαι εδώ και αρνήστε να αποδεχτείτε πως βρίσκομαι
εδώ! Τώρα ποιος έχει πρόβλημα;
-Το απόρρητο των συναλλαγών μας είναι αδιάβλητο κυρία μου. Μόνο αν αποδείξετε ότι
πράγματι είστε εσείς θα μπορέσω να σας εξυπηρετήσω.
-Μου ζητάτε να αποδείξω πως είμαι εγώ, πως στέκομαι εδώ, πως τόση ώρα μιλάω μαζί σας
και προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί σας δείχνοντάς σας απλά ένα άψυχο πάσο; Ενώ σας το
δηλώνω εγώ ευθέως και κατηγορηματικώς πια είμαι;
-Ο καθένας μπορεί να δηλώνει ότι θέλει, αποκρήθηκε ειρωνικά. Το θέμα είναι να το αποδεικνύει.
-Δεν είναι αυτονόητο πως μόνο εγώ μπορώ να δηλώνω ποια είμαι και πως κανένα έγραφο δεν
έχει την ισχύ που έχει ο λόγος και η παρουσία μου; Δεν υπογράψατε με την ταυτότητά μου
συνεργασία, με μένα υπογράψατε συνεργασία και εγώ δεν είμαι ταυτότητα.
Είμαι αυτή που εκπροσωπώ την ταυτότητα η οποία απλά πιστοποιεί πως είμαι γεννημένη σε
αυτόν τον κόσμο που είστε και εσείς, πως είμαι εν ζωή, πως είμαι υπαρκτό πλάσμα και
δεν είναι εξαρτημένη η ύπαρξή μου από την ταυτότητα. Ποιος άλλος εκτός από μένα είναι σε
θέση να δηλώνει ποια είμαι; Ποιος δηλώνει λοιπόν ποια είμαι αν δεν είμαι εγώ. Εσείς;
Η ταυτότητά σας, αποκρήθηκε η υπάλλοιλος που άρχισε να διασκεδάζει με το λογοπάιγνιο.
-Κι αν δεν υπάρχει ταυτότητα;
-Τότε δεν υπάρχεται κυρία μου! Ο επόμενος!
Χαμογέλασα.
Δεν παραμέρισα. Ο άνθρωπος δίπλα μου δεν κουνήθηκε.
-Δε θα πείτε εσείς αν υπάρχω κυρία μου. Αυτό μόνο εγώ μπορώ να το διαχειριστώ. Όχι εσείς.
Κανένα σύστημα δε θα με κάνει να παραιτηθώ από το αναφαίρετο δικαίωμά μου να δηλώνω
εγώ την ύπαρξη μου,με την παρουσία μου και το λόγο μου και μόνο.
Να ξέρετε πως αν δεν υπάρχω εγώ για εσάς τότε δεν υπάρχεται και εσείς για εμένα. Πάντα
υπάρχουν δύο όψεις σε ένα νόμισμα. Κάθε αλληλεπίδραση έχει δύο πλευρές. Εμένα και εσάς
στην περίπτωσή μας. Θα θεωρήσω λοιπόν και εγώ πως αφού δε μου δείχνετε την ταυτότητά
σας, δε μιλάω με κανένα τόση ώρα για το θέμα μου. Γι αυτό ή θα μου δείξετε και εσείς την
ταυτότητά σας ή να ειδοποιησετε κάποιον άλλο να με εξυπηρετήσει αμέσως αφού εσείς δεν
υπάρχετε μπροστά μου!
-Θα καλέσω την ασφάλεια, είπε απότομα.
-Με απειλείται; Προσπαθείτε να με εκφοβίσετε επειδή ζητάω και εγώ να δω με ποια μιλάω; Να
καλέσετε όποιον θέλετε ο οποίος μπορεί να βεβαιώσει ποιος είναι το λοιπόν με την ταυτότητά
του απλά! Αλλά πράγματι μπερδεύτηκα με τόσα ακατανόητα. Πως μπορεί να με απειλείσει
κάποια που είναι ανύπαρκτη; Λοιπόν;
Ο άνθρωπος δίπλα μου πια δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα γέλια του καθώς η υπάλληλος μου
πετούσε το χαρτί από το άνοιγμα του γκισέ εκνευρισμένη πια φανερά. Τουλάχιστον είχε κάτι
ανθρώπινο τώρα!
Δεν πέιρα το χαρτί απλά το σήκωσα και της είπα.
-Το ένγραφο αυτό, σύμφωνα με τα λεγόμενά σας ενώπιον τόσων ανθρώπων δεν έχει
παραλήπτη. Παρακαλώ να ψάξετε να τον βρήτε αν φυσικά υπάρχει.
Γύρισα προς την έξοδο και βγήκα στο δρόμο. Στάθηκα στο πεζοδρόμιο και άναψα ένα τσιγάρο.
Αυτό τον κόσμο σχεδίασαν για εμάς; Αναρωτήθηκα. Αυτό το ψηφιακό τερατούργημα είναι το
μέλλον μου που με απειλεί με υπαρξιακό αφανισμό;
Είμαι γεννημένη σε ένα κόσμο και χρειάζεται να πιστοποιήσω την ύπαρξή μου θαρρείς και είμαι
ανύπαρκτη, θαρρείς και δεν έχω υπόσταση, δεν έχω λόγο, δεν είμαι παρά μια εικόνα χωρίς
ψυχή και η ψυχή μου μου δίνετε μέσω ενός εγγράφου όποτε βολεύει το
υπάρχων σύστημα. Αυτό το σύστημα που τρέφεται και θεριεύει από την ύπαρξη ταυτόχρονα
την αναιρεί ! Εγώ το συντηρώ και του δίνω ζωή και του επιτρέπω να με εκφοβίζει και να με
κατακρεουργεί και να με ταπεινώνει και να μιλά για μένα χωρίς εμένα.
Η πόρτα δίπλα μου άνοιξε και προς μεγάλη μου έκπληξη είδα το πλήθος των απαθών μέχρι
πριν λίγα λεπτά ανθρώπων και φοβισμένων προβάτων να βγαίνουν έξω στο δρόμο ένας-ένας.
-Τι συναίβει; ρώτησα.
Κάποιος άγνωστος στάθηκε μπροστά μου και όλοι μαζεύτηκαν γύρω μας. Το κατάστημα
άδειασε παντελώς. Εριξα μια ματιά στο εσωτερικό όπου οι υπάλλοιλοι άφηναν ανάστατοι τα
πόστα τους.
Ο άνθρωπος έβαλε το χέρι του στον ώμο μου ζητώντας την προσοχή μου.
-Εχουν τρελαθεί εκεί μέσα, μου είπε. Ξέρεις τι έκανες;
-Όχι.
-Είμαστε μαζί σου. Έχουμε δύναμη αλλά δεν το είχαμε καταλάβει. Μας παγίδευσαν σε μια ζωή
φόβου, εξαπάτησης και ανασφάλειας.
Περιμέναμε από τους άλλους να μας πουν ποιοί είμαστε, τι θέλουμε, γιατί ζούμε, πως θα
ζήσουμε. Να σαι καλά. Εγινα άνθρωπος και πάλι.
-Για πόσο; ρώτησα.
Εκείνος χαμογέλασε και στα μάτια του μια αποδοχή μετουσιώθηκε σε δύναμη.
-Για όσο υπάρχουν άνθρωποι. Για όσο υπάρχεις εσύ, εγώ, αυτοί, εκείνοι, όλοι μας! Για όσο
υπάρχουμε εμείς που θέλουμε να είμαστε άνθρωποι και όχι ψηφιακά νούμερα. Εχω διαλέξει τι
θέλω να είμαι και σε τι κόσμο θέλω να ζήσω και θα παλέψω γι αυτό τουλάχιστον ακόμα κι αν
ξέρω πως αποτελώ μειοψηφία. Κατάλαβα πως υπήρξα όμηρος εκφοβισμού ενός γίγαντα που
στηρίζεται στα δικά μου πόδια.
Ναι είναι γίγαντας χωρίς πόδια, όλοι εμείς είμαστε τα πόδια του κι αν τον απορρίψουμε όλοι
εμείς θα πάψει πια να υπάρχει.
Αρκεί να είμαστε όλοι μαζί. Αυτό κατάλαβα!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
