| |
καμμιά δεν είναι δίψα βαθύτερη απη δική μου
και πίνω απο το μύρο σου να βρώ την άνοιξή μου
ποιό τάχατες γλυκό κρασί στα σωθικά μου εχύθη
και πέφτει σαν λαχτάρα μες στα βαρύπνοα μου στήθη
που θα με φέρουν τέτοιοι δρόμοι γυμνωμένο
μες στο κορμί μου έχω τον σπόρο ξοδεμένο
γέρασα ανάμεσα στη φωτιά της αμμοχώστου
και στα λατομεία του θανάτου που έσκαψα εμπρός του
είδα στις φλέβες σου τα παραπετάσματα του πόνου
και λησμόνησα τα χωνεμένα φαντάσματα του χρόνου
περπάτησα και δεν παρπάτησα πάνω σε τούτα τα χαλίκια
στο λιγοστό χορτάρι και στ'αγκάθια με τριγύριζαν τα φύκια
χαμήλωσα το βλέμα να σε δώ στα μάτια και στο σώμα
απ'το τρικύμισμα της νιότης έπαιρνες άρωμα και χρώμα
χρυσή και ρόδινη και πράσινη με αναλαμπή
μυρωδικό με φούλι,κρινάκι γαλάζιο γιασεμί
αρχίζω να σε τραγουδώ η δίψα με κεντρίζει
το ξέρω όποιος αγάπησε να ονειρεύεται αξίζει
μια θάλασσα μεγάλη δυό ματια στην ακρογιαλιά
στο πλευρό μου πάνε κοιτάζοντας την άνοιξη μακρυά
τώρα πια γλυκοξύπνησαν οι μοίρες και σ'αγναντεύουν
με χαμογέλιο ριζωμένο οι πόθοι σε γυρεύουν
δεν στεγνώνει η αγάπη μας αφού έτσι το θελήσαμε
δεν στεγνώνει η δίψα πριν την αγάπη ψηλαφίζουμε
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
