| |
Εσβησα το τσιγαρο. Αν και ειχε μεινει κατι λιγοτερο απο μισο, το εσβησα. Δεν ξερω ξαφνικα με χαλασε. Η σταχτοθηκη διπλα μου ειναι γεματη με γοπες και σταχθη, αποδειξει του ποσο ευκολα εθιζεσαι σε κατι. Και εγω πια ειμαι εθισμενος. Δεν ξαρω γιατι. Δε με ενδιαφερει. Θελω να πιστευω πως περασα τις πιο δυσκολες στιγμες μου εδω και πολυ καιρο. Αρα γιατι να εθιστω τωρα που υποτιθεται ειμαι καλα;
Η Ριτα ηρθε και εκατσε κοντα μου. Κοιταξε απογοητευμενη την σταχτοθηκη. Η ιδαι δε καπνιζε, ηθελε να το αποφευγει ακομα και παθητικα. Αλλα εμενα με καταλαβαινε.
- Παλι την σκεφτεσαι; με ρωτησε σχεδον νευριασμενη.
- Συνεχεια... Μα δεν ειναι αυτο το θεμα... Τωρα απλα εκανα ενα τσιγαρο μαζι με τον καφε, σιγα το πραγμα δηλαδη.
- Κοψ'το! με συμβουλεψε και σηκωθηκε πηγαινοντας στο παραθυρο.
Να το κοψω; Τι πρωτοτυπο. Αλλα δυστυχως ακομα με τραβαει το γαμημενο. Ισως καποτε οταν το βαρεθω να το κοψω, αλλα μεχρι τοτε θα καπνιζω, και η σταχτοθηκη θα ειναι παντα γεματη πανω στο τραπεζι μου, διπλα στην whitelist.
Η Λολα ανακαθησε ακουμποντας την πλατη της στον τοιχο. Μολις ειχε μαθει τα νεα απο καποιον ασχετο. Καποιον ασχετο που τωρα εφευγε απο το σπιτι της. Οι Κοπροι ειναι παλι μαζι, εχουν ξαναγινει μια παρεα. και αποψε θα επαιζαν ξανα, μετα απο δυο χρονια.
Σκεφτηκε το αγορι. ο ιδιος να την θυμοταν αραγε που και που; Ή μηπως την ειχε ξεχασει στην αγκαλια καποιας αλλης; Δεν το αντεχε αυτο. Παρολο που εκεινη ηταν που του κρατουσε κακια, δεν αντεχε την σκεψη πως υπαρχει μια γυναικα που να την αγαπαει, που να της συμπεριφερεται οπως της αξιζει. Μια γυναικα που να αξιζει τη μουσικη του.
Εκλαψε στη σκεψη τουτη. Τον αγαπουσε, οσο και να μην το παραδεχοταν, οσο και να ελεγε ψεματα στον εαυτο της πως ειναι καλα, πως οπου να'ναι θα βρει τον ερωτα, θα βρει το αλλο της μισο, καποιον αντρα να μοιραστει τις ωρες της. Μα πως ειναι δυνατον να βρεις κατι το οποιο το εδιωξες; Κατι το οποιο αντι να σε ελευθερωσει, σε ειχε φυλακισει τοσο βαθεια σε αυτο το αβεβαιο ειναι σου; Πως ειναι δυνατο Λολα οι τοσοι εραστες σου να σβησουν την θυμιση του, την απαλη του φωνη και το χαμογελαστο του βλεμμα;
Οχι. Το αγορι ηταν αναντικαταστατο! Και πλεον το ειχε χασει. Το μονο που της ειχε απομεινει ηταν οι αναμνησεις του. Και η πιο δυνατη απο ολες, εκεινη που την καταρακωνε περισσοτερο, ηταν η γμωριμια τους. Ηταν εκεινο το παγκακι που την ειχε βρει να κλαιει, τοτε που κανεις δεν την αγαπουσε, τοτε που ηταν ασχημη, εκεινη την παλια εποχη. Αλλα το αγορι την αγαπησε πρωτος απο ολους. Μπορεσε να δει τι ηταν πραγματικα η Λολα, και βασικα ηταν το μονο ατομο στο κοσμο που την καταλαβαινε. Αλλα η ηλιθια ολα αυτα τα εχασε για μια στιγμη. Ολα αυτα τα εχασε γιατι ηταν αδυνατη να τον συγχωρεσει...
Ξαπλωσα πανω στην σκηνη και κοιταξα τον ουρανο. Σπαστικα με αστερια που ειχαν κρυφτει πισω απο τα συννεφα. Μα ακομα πιο πολυ σπαστικα με εμενα. Μα γιατι να δοσω μια τοσο κουφη ιδεα; Γιατι να προτινω να κανουμε μεταμεσονυχτια συναυλια; Αμα παιζαμε πιο νωρις, ισως πετυχαινεμε καλυτερο καιρο.Τωρα ομως με το αργο της ωρας, και τον ουρανο ετοιμο να ανοιξει και να ριξει και τα δακρυα της Παναγιας το μονο που μ'απαμενε ηταν να ευελπιστω πως θα μαζεψουμε λιγο κοσμο, λιγα ατομα να μας ακουσουν... Ναι 100-200 αλανια ηταν αρκετα!
Σιγα σιγα ψιχαλες αρχισαν να πεφτουν πανω μου τοσο μελωδικα που με εκαναν να ευχηθω να μεινω εκει ξαπλωμενος για παντα. Για μια στιγμη τα ξεχασα ολα, ευχήθηκα να ξεσπασει καταιγιδα, μια καταιγιδα τοσο δυνατη που να καλυψει καθε κλαμα, καθε γκρινια. Μια καταιγιδα που να πνιξει της σκεψεις μου και να βγω απο αυτη καθαρος.
Αλλα κανεις θεος δε μου εκανε την χαρη. Δυστυχως σταματησε να ψιχαλιζει.
Σηκωθηκα και πηγα προς τα παιδια. Ακουσα τον Αρη να παραπονιεται και να λεει πως πρεπει να ακυρωσουμε την συναυλια. Φωναζε πως ο καιρος ηταν απαισιος και ισως να προκαλουσε καποια βλαβει στα οργανα. Δεν ξερω, μπορει και να ειχε δικιο, μπορει και οχι. Μα μερικοι παλιοι φιλοι που μαζευοντουσαν σιγα σιγα και μας χαιρετουσαν του αλλαξαν την γνωμη. Θα παιζαμε επιτελους ξανα. Μονο αυτο ηταν σιγουρο...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
