| |
Σαν την εύφορη γη πλούσια και δεκτική μ’ άγγιξες,
μ’ όλους τους θελκτικούς καρπούς σου,
με γοήτευσες για να μείνω κοντά σου...
αλλά χάθηκες σαν τοπίο στον ορίζοντα.
Σαν το δροσερό ρυάκι γουργούρισες μελωδίες
σε απόκοσμους ρυθμούς που ξυπνούν τους πόθους,
αλλά δεν μπόρεσα να σε κρατήσω κύλησες ελεύθερα...
έφυγες με κελαρύσματα και ψιθύρους.
Σαν το αεράκι του καλοκαιρινού απομεσήμερου
με χάϊδεψες μυρίζοντας γιασεμί και βασιλικό,
παρασύροντας με σε θύμισες ακαθόριστες...
όμως προσπέρασες με μυρωδιές και θροΐσματα.
Σαν την φωτιά που ανάβει σε υγρό δωμάτιο
με τύλιξες με θαλπωρή και ζεστασιά,
κι έτσι καθώς ένοιωθα πως όλα είναι ξεκάθαρα και κατανοητά…
έσβησες μέσα σε καπνούς και στάχτες.
Σαν ανοιχτός ουρανός αποκαλύφθηκες
με μυριάδες πράγματα να συμβαίνουν και να διαλύονται,
σαν διάστημα που αφήνει όλα να ωριμάσουν και να εκφραστούν
αλλά κρύφτηκες μέσ’ τα σύννεφα και την ομίχλη.
Κάποια στιγμή όμως σε κοίταξα
στο πρόσωπο έτσι όπως είσαι χωρίς φτιασίδια,
άποιαστη, παροδική, απρόοπτη κι ατίθαση
αλλά εσύ διαλύθηκες αφήνοντας μετέωρα υποκείμενο κι αντικείμενο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
