| |
Στα μάτια της βουλιάζει ο θυμός της
Γκρεμίζει σαν ντουβάρι το παρόν
Περνάει στα κρυφά ο εαυτός της
Μα απ΄όλα είναι πάντοτε απόν
Στάζει η βρύση τις σταγόνες της σιωπής της
Κι ένας αέρας τραγουδάει κάτι ροκ
Τρέμουν χείλι της απ' την αναπνοή της
Και η ψυχή της ανασαίνει σαν ρομπότ
Μέσα της κρύβει μια ζωή για την ζωή της
Κι έναν παράξενο και κρύο ουρανό
Η μοναξιά και η βαμμένη ενοχή της
Πιστοποιούν τον πιο τρελό παροξυσμό
Απ' τα παράθυρα περνούν τα καλοκαίρια
Κι χαραμάδες μένουν πάντα ανοιχτές
Τις Κυριακές μένουνε μόνα τα αστέρια
Και σιγόκλαινε σε παράξενες τροχιές
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
