| |
[/align][align=center][/I][I]Έτσι είναι τα λάθη. Μένουν. Όσο κι αν λέμε ότι μπορούμε να τα διορθώσουμε δεν μπορούμε. Είναι και ο χρόνος που παίζει τόσο μεγάλο ρόλο. Αν δεν «κάνεις αυτό που πρέπει την κατάλληλη στιγμή πάει χάθηκε». Και γιατί δεν το κάνες τότε; Φοβήθηκες. Πάλι φοβήθηκες! Έχουμε καταντήσει τόσο λίγοι, τόσο μικροί και ανίκανοι. Γεμάτοι ανασφάλειες που δημιουργήσαμε μόνοι μας. Και όσο φοβόμαστε οι ανασφάλειες μας πληθαίνουν και εμείς συνεχίζουμε να γινόμαστε πιο κομπλεξικοί και παράξενοι με αποτέλεσμα να μένουμε μόνοι. Και τι είναι αυτό που μας φοβίζει τελικά τόσο πολύ; Αυτοί που θα μας κρίνουν; και τι θα κρίνουν τελικά; Τις πράξεις ή τα συναισθήματα μας. Και ποιοι είναι για να τα κρίνουν; Σημαντικοί ή όχι για εμάς;
Φόβος. Πολύς φόβος για το τίποτα. Φοβόμαστε να δείξουμε αυτό που νιώθουμε, δειλιάζουμε. Αλλά γιατί. Γιατί να κριθείς για αυτό που νιώθεις. Αφού το νιώθεις…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
